Ik was meteen enthousiast, alleen, ik kan niet goed tafeltennissen. Volgens Ruud was dat geen enkel probleem: meedoen is belangrijker dan winnen! Sinds ik Parkinson heb komen er regelmatig bijzondere dingen langs, waar ik enthousiast van word. Ik wilde graag met iemand meereizen, want alleen met de trein naar Berlijn gaan zag ik niet zo zitten. Vroeger reed ik met gemak met een auto over land naar India, maar van een treinreis nu word ik onzeker. Ik heb links en rechts rondgevraagd, maar dat lukte niet meteen. Op een gegeven moment zei Sam van Duin, coördinator van het Parkinson Café Amersfoort: ik ga mee! Sam is veel handiger met internet en hij regelde de treinreis en het hotel. Daar logeerden ook de andere vier Nederlanders. 3 ervan waren fietsend naar Berlijn gekomen.

In Berlijn

In de sporthal in Berlijn hadden we eerst een indrukwekkende opening met veel muziek, speeches en dansende drummers. Op de achtergrond werden de foto’s vertoond van alle 140 deelnemers uit 25 landen. Ik was met mijn 78 jaar verreweg de oudste! Wel gek om je eigen hoofd meer dan levensgroot op een projectiescherm te zien. We kregen een tasje met inhoud: een speelgoedbeer (inmiddels in bezit van een kleinkind), een toegangskaart met foto, een witte polo met de Nederlandse vlag en mijn eigen naam erop. Daar mocht je echter niet in spelen, want dan kan je de witte bal niet zien. Op je eigen gekleurde wedstrijdshirt moest je een nummer vast maken met hele kleine veiligheidsspelden. Iets wat een Parkinson patiënt niet zo makkelijk kan... Een van de bijzondere ontmoetingen die ik had was met een vrouw die mijn hulp vroeg om te zorgen dat de kledingindustrie ook kleding maakt zonder knopen, ritsen en haken.

Tussen de coulissen hoorde ik allerlei nieuwe manieren waarop de deelnemers met hun ziekte omgingen, bijzondere therapieën om je hersenen te trainen om beter te slapen bijvoorbeeld.

Het was boeiend om de deelnemers te zien spelen, sommige konden moeilijk lopen, ze hadden bibberende handen of speelden zelfs zittend in een rolstoel. Maar iedereen had plezier ondanks de handicaps. Want eenmaal achter de tafel speelden ze fantastisch. Mijn eigen spel liet te wensen over. Ik was in een te hoge categorie ingedeeld. Ook ben ik verkeerd geprogrammeerd. De enkele keer dat ik tafeltennis speel, en dat is met mijn zoon die syndroom van Down heeft, probeer ik het balletje zo lang mogelijk in de lucht te houden. En als hij goed speelt roep ik ‘goed zo’ en als ik scoor zeg ik ‘sorry’. Helaas bleef ik dat ook doen op deze wereldkampioenschappen, hetgeen menigeen verraste. Mijzelf hierin her programmeren is me niet gelukt.

Op de laatste dag waren de finales, een prijsuitreiking met de volksliederen en weer een prachtige show met zangers en dansers. In de avond was er een slotfeest op een feeëriek landgoed met jazzmuziek en heerlijk eten. We hebben de hele avond gedanst. Op dit feest waren ook de partners uitgenodigd. Het was roerend om te zien hoe ieder echtpaar, ieder op zijn eigen manier, elkaar liefdevol ondersteunde: lopend en dansend!

Terugreis

De trein had vertraging, we misten de aansluiting en moesten wel zes keer overstappen. En dan is het erg plezierig als je met een collega met parkinson reist. Als ik voor de zoveelste keer vroeg naar welke perron we moesten zei Sam rustig: ‘oh ik weet het ook niet meer, ik zal even kijken!’ Een ander had, geïrriteerd geantwoord ‘dat heb ik je toch al drie keer gezegd!’
Het waren heerlijke dagen. Heel bijzonder om dit mee te maken. Van Berlijn heb ik niets gezien. De sporthal was veel  boeiender!

Ik kijk nu al uit naar het onderdeel tafeltennissen van The Parkinson Games in Eindhoven volgend jaar op 4,5 en 6 augustus. Meer info hierover vindt u op www.theparkinsongames.nl

Floor Schiffers

Terug naar overzicht aanvullende therapieën