Blog: 'Zoon van mijn vader met parkinson'
13 november 2019
Het was in de zomer van 2016, vanaf dat moment begon voor ons zichtbaar dingen te veranderen. In eerste instantie was de gedachten een incident, maar het incident begon ging langzaam over te gaan in iets structureels. Hij probeerde het te maskeren op het moment dat hij een kopje in zijn hand hand had. Wat dan vluchtig op tafel werd gezet.
Een duik in de wereld van parkinson
Zijn evenwicht was niet meer stabiel. Drie keer vallen met de fiets op Ameland en een keer van de roltrap in London. Dat zelfde weekend hadden we in London een feestje. Mijn vader stond wat te lachen bij de gesprekken en knikte soms instemmend ja. Dit was zijn manier van actief meedoen in de gezelligheid, echter kon hij de snelheid en de interactie van de gesprekken duidelijk niet meer aan. Het was gewoon sneu en zorgwekkend om naar te kijken.
Kort daarna werd de diagnose gesteld: parkinson. Hoe was het toch in hemelsnaam mogelijk? Mijn vader, de geheelonthouder, de leerkracht, de man op de groene velden en langs de lijn bij SC Heerenveen, die kilometers wandelde en fietste. Hij die altijd zoveel energie had voor de kleinkinderen en genoot van zijn pensioen. Die zich uren kon verzuipen in boeken, elk detail wist van wat er was gebeurd. Hoe kon het nu zo zijn dat uitgerekend hij nu parkinson had gekregen.
Maar misschien wel enger, hoe zou ik er mee om moeten gaan. Wat is het überhaupt, wat voor impact heeft op hem, op onze relatie, zijn rol als mijn vader en als pake. Er waren meer vragen voor mij dan antwoorden, de angst voor de toekomst overheerste op dat moment meer dan de herinneringen van het verleden.
We zijn nu een goede drie jaar verder, in die tijd is er hoop gebeurd. Vanaf de zijlijn heb ik mee gekeken en geluisterd naar de problemen waar hij geconfronteerd mee werd. Zijn ogen de hem in de steek lieten, wat gelukkig weer kon verholpen worden. Maar ook de leuke dingen zoals de fysiotherapie en de groepsdanslessen. Vaker irriteerde ik me aan zijn onkunde en onwetendheid, iets waar vroeger nooit sprake van was. Ik zelf had er volgens mij meer last van dat het anders was geworden dan hij. Dat waren tot vorige week mijn ervaringen met parkinson en mijn vader op deze manier.
Totdat ik samen met mijn partner en moeder naar de Harmonie gingen in Leeuwarden. Mijn vader speelde mee in de voorstelling “een week uit het leven van een parkinsonpatiënt”. Een wervelende show met allemaal deelnemers uit Friesland, vol emoties, zelfspot, toewijding en beleving. Hij stond de stralen en shinnen op de bühne, nog nooit heb ik zo veel plezier en passie in zijn uitstraling gezien. Dus dit is zijn wereld nu. Waarop ik heb besloten om nu ook in deze wereld te duiken.