Blog: Verhuizen
9 september 2021
Ik hoor het mijn kinderen een jaar geleden nog zeggen: ”Mam, hier zit je mooi. En nou voorlopig niet weer verhuizen he?!
Sorry kids, de verhuisdozen kunnen weer uit de opslag gehaald, want ik ga weer verkassen.
Na onze scheiding verhuisde ik naar een appartementje boven de bank. Ruim een jaar later kon ik een groter appartement met maar liefst 3 balkons krijgen vlakbij de bank. Dus hup, daar naar toe verhuisd.
Vorig jaar oktober: na lang wikken en wegen verruil ik na ruim vijfentwintig jaar Drenthe voor het zinderende Amsterdam. Waar ik elke week al danste met mijn groep, waar ik naar musea kan, naar muziek concerten en evenementen, waar ik al aardig wat mensen ken en waar ik altijd van gedroomd heb.
Ik heb pech, Corona komt tegelijk met mij aan in Amsterdam. In mijn woontoren verschuilt iedereen zich achter een mondkapje en achter de voordeur, net als ik op de 14e verdieping. Dansen gaat online, ik zing niet meer met mijn bandje.
Toen de zomer begon kwam het hier eindelijk tot leven. Terrasjes en winkels gingen weer open en ik ging op onderzoek uit. En kwam tot de conclusie dat het niet meer lukte wat ik allemaal wilde. Mijn energie was stukken minder, fysiek had ik behoorlijk ingeleverd. De gewone dagelijkse dingen doen kostte me al genoeg moeite.
Na opnieuw wikken en wegen ben ik er uit: ik ga terug naar Drenthe!
Ik mis de mensen die daar nog wonen en me dierbaar zijn, mijn oude tenniscluppie, het gemak waarmee alles zo goed te bereiken is. (in Amsterdam fiets ik me suf en verdwaal zelfs nog met google maps), …….de rust toch ook wel.
Ik heb ongelooflijke mazzel. Oude kennis die ik bel heeft net een huisje gekocht voor verhuur. Ik ga kijken: huis met tuintje, perfect voor mij qua prijs en grootte.
Vanavond was een perfecte avond, 26 graden aan het IJ, met muziek, lekker eten, zwemmen en goed gezelschap.
“Dit ga je missen”, zei een klein stemmetje in mij.
Oh zeker wel, maar toen om 22.00 uur de off kwam en ik met veel moeite en het irritante gehijg naar huis fietste, waar ik een kwartier later uitgeteld op bed plofte, wist ik ook weer: Deze stad is te veel voor mij, put me uit. Ik heb er de energie niet meer voor.
“Sorry kids”!