De eerste verschijnselen

Vanaf het moment dat de eerste verschijnselen van de ziekte zich openbaarden stond het leven van 29jarige student Peter echt ‘op z’n kop’. Zijn relatie, zijn werk, zijn toekomst, alles is plotsklaps onzeker. Maar hoe dan ook, de wereld draait door. Peter worstelt zich erdoorheen. Als journalist bezoekt hij ontwikkelingslanden en beschrijft hij soms op tragische, soms op een hilarische wijze de manier hoe hij omgaat met de dingen die hem als ‘journalist met parkinson’ overkomen: Hoe het is en voelt om parkinson te hebben, de ontkenning, het vermoeden waarom hij deze ziekte heeft gekregen en hoe hij met de achteruitgang, zowel geestelijk als lichamelijk om gaat. Voor hem is het al heel snel duidelijk dat hij begrijpt dat zijn vrouw (lees: eerst ‘-zijn vriendin) de relatie ooit zal verbreken. Hij schrijft letterlijk:

“Het is voor jou geen aanlokkelijke toekomst om met een man met Parkinson te leven. Nu zeg je dat ik zoiets niet zeggen moet, maar je weet niet hoe het over tien, twintig of dertig jaar is. Misschien zit ik dan kwijlend in een rolstoel en duw je me naar de Wibra, omdat daar de incontinentieluiers twee dubbeltjes goedkoper zijn.”

Ook een goed voorbeeld van een hilarische manier van schrijven is dit citaat over alternatieve geneeskunde:

“Als mensen mij -goedbedoeld overigens- weer een nummer doorgeven van een kruidenwichelaar of toverkol die zulke fantastische resultaten heeft behaald bestaande uit een zelfbedachte wekelijkse kuur drinken van een liter geitenurine, het slapen op een kussen gevuld met een mix van brandnetels en een speciale uit Sierra Leone geïmporteerde palmpit en het drie keer per dag luisteren naar het baltsgeluid van de witkuif tureluur , is mijn wedervraag: als deze kuren zouden werken dan was dit toch allang bekend? Tja, wellicht voel je je beter op de lange duur, maar op de lange duur zijn we allemaal dood.

Overigens schrijft hij dat er zeker medici zijn die het beste met hun patiënten voor hebben. Maar dit gaat over diegenen, die op een akelige manier misbruik maken van de ‘wanhoop der zieken’.

Uiteindelijk valt er toch te leven met deze ziekte; door goede communicatie en medicijnen, door op tijd hulp te vragen bij problemen met je motoriek, met je geest, bij verslaving, bij incontinentie, bij foute medicijnen en de bijwerkingen ervan. Geschreven vanuit de ervaring van Peter, die met hoop en acceptatie duidelijk moeite heeft. Het is geen langdradig verhaal, heel realistisch geschreven door een ervaringsdeskundige, precies zoals het is. En niet anders.

Details