Mijn naam is Derkie Dingemanse en ik ben 62 jaar oud. In juli 2022 is er bij mij parkinson geconstateerd. Ik werk al sinds 1978 in de zorg waarvan de laatste 34 jaar in de thuiszorg als Wijkziekenverzorgende. Verder ben ik verslaafd aan haken en breien en mijn grootste angst is dat ik dat op een gegeven moment niet meer zou kunnen. Ik ben getrouwd, heb 4 kinderen en 3 bonuskinderen. Én 11 kleinkinderen (de 11e, een kleinzoon, is onlangs geboren).
Om 6 uur word ik wakker. Ik voel me goed en heb zin om nog even te blijven liggen en te gaan lezen. Om 7 uur neem ik mijn pillen en om half 8 kan ik ontbijten. Vanmiddag komt één van de kleindochters een korte broek naaien dus ik doe een beetje rustig aan vandaag.
December vorig jaar heeft de neuroloog de dosering van de Pramipexol verhoogd van 1,05 mg naar 1,57 mg. Ik had nog een doosje van 0,26 mg liggen en deze moest ik dan gebruiken om geleidelijk op te hogen tot die 1,57 mg. Zo gezegd, zo gedaan. Geen probleem zou je denken.
Ik ben moe. Niet gewoon moe, maar moe van het feit dat ik parkinson heb. Ik weet het, ik mag niet mopperen. Dat wordt me ook vaak gezegd, maar toch...
Afgelopen juni zou ik weer 2 etappes van het Pieterpad gaan lopen. Maar omdat ik de donderdag ervoor met hartritmestoornissen op de spoedeisende hulp terecht kwam ging dit dus niet door. Alhoewel… we zijn wel naar Coevorden gegaan dat weekend en omdat ik me weer goed voelde mocht ik van mijn echtgenoot een halve etappe lopen. Ik heb wel moeten praten als Brugman voor hij er mee instemde.
We hadden een mooie cruise geboekt. Van Amsterdam naar Noorwegen tot aan de Noordkaap en via Schotland weer naar Amsterdam. We zouden met de trein naar Amsterdam en helaas. De trein stopte in Dordrecht en ging niet verder. Wat nu?
En toen zat ik ineens in een dip en is er de twijfel of ik er goed aan gedaan heb om me volledig af te laten keuren.
Had ik toch niet...?
Woensdag 3 juli was het afscheid van mijn team. Ik had aangegeven dat ik het eenvoudig wilde houden, een kopje koffie en een glaasje en verder niet teveel poespas.
En toen was het ineens mijn laatste werkdag. Dit kwam vrij onverwacht.
13 april was het weer tijd om een stukje Pieterpad (etappe 5 en 6) te lopen. We hadden alles in februari al besproken en eigenlijk was ik het alweer vergeten. Het was dus maar goed dat het in mijn agenda stond.
Eind februari had ik een gesprek met weer een andere arbeidsdeskundige. Zij moest op de reguliere arbeidsmarkt zoeken of er passend werk voor mij te vinden is.
