Mijn naam is Derkie Dingemanse en ik ben 62 jaar oud. In juli 2022 is er bij mij parkinson geconstateerd. Ik werk al sinds 1978 in de zorg, waarvan de laatste 34 jaar in de thuiszorg als wijkziekenverzorgende. Verder ben ik verslaafd aan haken en breien en mijn grootste angst is dat ik dat op een gegeven moment niet meer zou kunnen. Ik ben getrouwd, heb vier kinderen en drie bonuskinderen. En tien kleinkinderen (de elfde is op komst).
Het is nu half 10 en ik lummel nog steeds in mijn pyjama rond. Ik kom er niet toe om mij aan te kleden. Gisteren heb ik gewerkt en gisteravond lag ik al voor tienen op bed. Trouwens het hele weekend lag ik er al vroeg op. Of het nu een bijwerking is van de nieuwe harttabletten? Maar ik slaap de laatste dagen zeer vast en word dan stram, stijf en suf wakker. Ook merk ik dat de parkinsonklachten toenemen.
Vanmorgen las ik op de app van de Parkinson Vereniging een reactie op een berichtje waarop ik gereageerd had. Deze meneer of mevrouw besloot haar reactie op het bericht met de woorden “you never walk alone”. Heel gek maar toen ik deze woorden las, die niet eens aan mij gericht waren werd ik ineens heel verdrietig. Want ik voel me echt heel alleen. Ken ook niemand van mijn leeftijd met parkinson waarmee ik mijn bevindingen zou kunnen delen.
Al vrij snel nadat ik de diagnose parkinson kreeg kwam bij mij het idee op om het Pieterpad te gaan lopen. Het is natuurlijk nogal een onderneming want Pieterburen (het startpunt van het pad) ligt helemaal in Groningen en wij wonen in Zeeland. Toch op de gok een weekend geprikt, oppas voor de hond geregeld en afgelopen weekend was het zover...
Zo’n twee jaar geleden ben ik in het ziekenhuis opgenomen geweest met boezemfibrilleren. Ik had het nog nooit gehad, dus het was best schrikken.
Vanmorgen sinds lange tijd weer eens de fiets gepakt. Door omstandigheden had ik 2 maanden niet gefietst. Ik pakte dus vanmorgen mijn (elektrische) fiets uit het schuurtje en drukte op het knopje van het display om hem aan te zetten.
De laatste keer dat ik bij de bedrijfsarts was vertelde ik hem dat ik het idee had dat mijn collega’s me niet goed begrepen.
Het is nu ruim een half jaar geleden dat ik de diagnose parkinson kreeg. In de eerste instantie dacht ik:” Ik ga gewoon door met mijn werk als Wijkziekenverzorgende in de thuiszorg.”
