Mijn naam is Hannie Meijerink. Ik ben 58 jaar en kreeg in 2008 de diagnose parkinson. Ik ben moeder van drie geweldige volwassen kinderen en woon sinds kort in Amsterdam. Ik ben ook vaak in Drenthe te vinden, waar mijn partner woont. Ondanks de grillige verrassingen van deze ziekte, blijf ik zoeken naar mogelijkheden en bezigheden die me voldoening geven en waar ik gelukkig van word.
Het was dus een heerlijke vakantie in de sneeuw. De eerste dagen vermaakte ik me prima in de sauna of In het stadje. Toen begon het te kriebelen. Vriend en familie namen alleen de blauwe pistes en dat zou volgens hen ook voor mij een eitje moeten zijn. Ik kreeg steeds meer zin om het weer te proberen. Vorig jaar ging het tenslotte ook goed.
Net als vorig jaar ging ik afgelopen week de krokusvakantie beleven in een wintersportplaats. Deze keer werd het Zell am See in Oostenrijk. Nu niet alleen met vriend en zijn zonen, maar ook nog met zijn moeder, broer en nicht met hun gezinnen. Een gezellige club bij elkaar.
Drie jaar geleden reed ik elke dinsdagavond naar de tennishal. Altijd met veel zin om een potje te dubbelen en daarna nog even wat te drinken met mijn tennismaatjes. Ik verloor steeds vaker, maar dat kon de pret niet drukken. Als het gezellig was kon het nog wel eens uitlopen.
Zo’n tien jaar geleden ontdekte ik hoe geweldig goed ik kon bewegen op het ritme van Dance muziek. Ik was gelukkig, bijna euforisch als ík kon dansen op een techno of trance feest. Ik heb heel wat festivals en clubnights stukgedanst, toen nog niet kapot te krijgen.
Geleidelijk aan heb ik steeds meer last van mijn buik gekregen. Ik heb regelmatig een heel vervelend vol gevoel in mijn buik. Vooral als ik veel eet, wat ik dus niet meer doe.
Het is prachtig weer buiten. Ik wil graag naar de zomermarkt in een naburige plaats. We gaan voor mijn doen op tijd, zitten om half 11 ’s ochtends in de auto.
Zo’n 7/8 jaar geleden heb ik voor het laatst geskied. Met mijn gezin in Oostenrijk. Ik weet nog dat het heel zwaar was. Ik moest om de haverklap stoppen omdat mijn benen verzuurden en pijn deden. Het bochtje rechtsom lukte niet goed. Ik was de grote vertragende factor op onze skitochtjes. Ik besloot toen dat het mooi was geweest. Ik had geen plezier meer in het skiën.
Ik had een afspraak met mijn psychologe. Ze is ontzettend aardig en relaxed, maar desondanks was ik gespannen en nerveus. Dat ontaardde in een behoorlijk irritante overbeweeglijkheid.
Ik hoor het mijn kinderen een jaar geleden nog zeggen: ”Mam, hier zit je mooi. En nou voorlopig niet weer verhuizen he?!
Zo langzamerhand ben ik echt een beetje Covid-moe. Het nieuws over weer een variant die nog besmettelijker is, vaccinaties die er niet tegen beschermen. Weer een zomer met beperkingen en waarschijnlijk thuis in het opblaasbare zwembadje.
