Mijn naam is Marianne (1952). Ik ben 45 jaar getrouwd We hebben drie dochters, drie schoonzoons en 7 kleinkinderen in de leeftijd van 6 t/m 17. In 2013 kreeg ik de Parkinson diagnose. Wij hebben een snij-hortensia kwekerij, voorheen rozen. De administratie verzorg ik nog steeds. Ben 18 jaar oproep-bibliotheekmedewerkster geweest.
Het is inmiddels 3 jaar geleden dat de duodopa-pomp bij mij geplaatst is. De blogs die ik toen schreef zijn samengevoegd. Het resulteerde in de het boekje : Parkinson…loop naar de pomp!!
Ben maar weer eens in de pen geklommen. Het was gisteren een veel bewogen dag!
Daar ben ik weer. Tijd vliegt. Eerlijk gezegd moet ik elke ochtend even goed nadenken wat voor een dag het is. Dat ga je krijgen als je elke dag ‘vrij’ bent en manlief ook de hele dag om je heen fladdert. Met mooi weer gaat hij lekker de hort op. Helaas heeft hij een zeer pijnlijke linker schouder en allerlei kleine mankementjes steken de kop op. Ja, ja we worden oud(er).
Wat is het toch een gekke, onvoorspelbare wereld aan het worden. Vroeger, en dan heb ik het over heeeeel vroeger, toen er nog geen telefoon, internet, televisie was gebeurde er ook van alles. Maar, buiten de mensen dichtbij, was er geen hond die daarvan iets wist. Het ging er toen best wel barbaars aan toe! Onthoofdingen, verbranding, voor de leeuwen gooien, je kan je hele fantasie erop los laten. Ook natuurrampen, overstromingen, vulkaanuitbarstingen. Ook daar kan je weer van alles bij bedenken. Maar, heerlijk rustig, de rest van de wereld wist van niks.
In mijn vorige blok eindigde ik met de aankondiging dat ik de volgende dag weer naar de gynaecoloog zou gaan. Zij adviseerde een blaas-verzakking operatie. Garantie dat het 100% goed zou gaan kon ze niet geven want 30% kwam weer terug. Dus ik zei: maar bij 70% lukt het dus wel’.
Mijn vorige blog eindigde bij de gyneacoloog, zij wilde wel eens lezen hoe de weg naar de pomp er uit kan zien. Reactie:…het is heel informatief en verdiepend om als zorgverlener ook mee te krijgen wat er eigenlijk allemaal gebeurt buiten de deur van de spreekkamer….
Het wordt er niet vrolijker op. Wat een malaise in de wereld. Ons kleine kikkerlandje ontloopt het niet. Boerenopstand, Groningers in hun scheurende huizen. Ontzettend veel vacatures met daartegenover veel werklozen. Te weinig woningen, Oorlog…Zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan maar dát is nou juist het probleem. Ik wil het eigenlijk allemaal niet weten. Heb al genoeg aan mijn eigen huis en haard. En niet te vergeten de onwelkome indringer Parki(nson).
Augustus is ook voorbijgevlogen. Ik weet niet hoe jullie die warmte vonden maar voor mij mocht het best wat minder warm.
