Rik Bronkhorst, Amersfoort, Nederland, onafhankelijk denker, graficus, lacht graag, auteur : De buurt was veilig, Verslag van leven, Tussen geloven en zeker weten, dichter, kunstenaar en levensgenieter, vaak balancerend op het smalle koord tussen geluk en verdriet, veerkracht met een sterk geloof in het Goede. Rik Bronkhorst is parkinsonpatiënt. Rik is 74 jaar oud. Regelmatig zal deze vlog door hem gevoed worden.
Het weinig eten door de griep maakte dat ik last kreeg van mijn maag door de handvol pillen en voedingssuplementen die ik dagelijks slik. Ik dacht: als ik nou eens voor de helft stop met de levodopa tegen de ziekte van Parkinson, dat scheelt al een flinke slok. Van tien pillen verspreid over de dag naar vijf.
Mijn vrouw vertrouwt nog steeds op mij. Maar de praktijk wijst uit: dat kan niet meer.
Dagelijks vecht ik tegen de gevolgen van de ziekte van Parkinson. Ik overwin de berg die er voor mij ligt als ik iets wil ondernemen. Ik probeer mij niet over te geven aan die alles verslindende moeheid.
Wat is parkinson toch een vreemde ziekte.
Rik Bronkhorst schreef deze blog naar aanleiding van de documentaire 'Samen alleen'.
Rik Bronkhorst maakte een vlog met als thema 'Parkinson, ieder heeft zijn eigen pad te gaan'. Hierin vertelt hij over de lichamelijke en geestelijke verschijnselen van parkinson en dat die voor iedereen verschillend zijn. Ieder heeft zijn eigen pad te gaan. De kunst is de moed erin te houden en te kijken naar wat nog wel kan.
Parkinson gecombineerd met hartfalen geeft een beeld van de ene dag positief in energie en de andere dag volslagen out.
Hoesten, hoesten, hoesten, algehele malaise, dus naar bed. Maar het werd steeds beroerder, dus naar de huisarts: virale infectie, uitzieken.
Vanochtend stond ik op, poetste mijn tanden, waste me, kleedde mij aan en daar stond ik dan. Ik kreeg met geen mogelijkheid mijn gulp dicht.
Ik kijk één keer per dag in de spiegel, namelijk ’s morgens na het opstaan uit bed. Dat is genoeg om er gelijk genoeg van te hebben. Ik zie er ’s morgens niet uit. Wat een ouwe kop, plooien en hangoogjes. Mijn haar zit in een soort hanenkam midden op mijn hoofd. Er zit geen kleur op mijn wangen. IJdelheid? Dat geloof ik toch niet, eerder een realistische blik op het proces van ouder worden.
