Blog: 'Een oprechte lach en vrolijkheid'
27 november 2019
Het is woensdag 13 november voor heteerst gaan we naar het Parkinson Café in Groningen. Vandaag spreekt prof. Teus van Laar verbonden aan het UMCG. Dit is de tweede kennismaking met andere patiënten, al moet ik wel zeggen dat het woord patiënt de lading niet volledig dekt.
Een ander passend woord is voor mijzelf ook erg de vraag. Wat me is opgevallen is dat sinds we bij de voorstelling in Leeuwarden waren de betrokkenheid en interesse in mijn vaders welzijn verhoogd is. Dat alles nu totaal bespreekbaar is. Hij is zich zo bewust van wat hij heeft en wat het met hem doet. Maar wat ik vooral vind is dat hij zo veel lacht en plezier heeft. Zijn ziektebeeld zal niet beter worden, maar met enige regelmaat maakt de ziekte plaats voor zelfkennis waar dan zelfspot uit voort vloeit. Dit is niet alleen bij hem zo, dat valt me in het algemeen op. Veel mensen hebben die zelfde avond de aflevering gezien van Pauw.
Hoe triest parkinson soms ook kan zijn, er is altijd tijd voor een oprechte lach en vrolijkheid. Wat opvalt is hoe de patiënten en de direct betrokkenen er samen mee omgaan. Die lach, die lach die steeds weer terugkomt en dan plaats maakt voor die blik. Inderdaad die liefdevolle en trotse blik. Dat is iets wat de lading wel volkomen dekt. Waar niet eens woorden voor nodig zijn. Ogen die spreken: ik geniet zo van jou op dit moment en ik ben zo gelukkig met je, kortom wat ben je toch leuk.
Ziekte brengt mensen in veel gevallen ook weer bij elkaar. Wat ik zie bij anderen en bij onszelf is niet alleen dat wij bij elkaar gebracht worden maar dat we elkaar weer beter begrijpen. Dat er meer ruimte is voor elkaar, mijn vader weet wat anderen voor hem doen. Wij ofwel de anderen doen dat omdat wij weten wat parkinson met hem doet. Eerlijk is eerlijk ik geniet nu meer van mijn vader dan ik hiervoor deed. Ik leer en zie hoe anderen ermee omgaan. Ik ervaar wat voor impact het op hem heeft. De ziekte zal nooit weggaan, het zal wel veranderen. Hoe deze toekomst er op termijn gaat uitzien is vrijwel onduidelijk. Maar zolang we er maar samen om kunnen blijven lachen en er ruimte is voor grapjes. Het niet altijd maar te serieus nemen en zolang het er mag zijn. Is het niet de parkinson die overheerst maar de lach en de vreugde. Ook al kan hij niet meer alles zo reproduceren zoals het was. Dat doet er niet toe, zolang hij het maar leuk heeft gehad en er met een lach op terug kijken kan.