Blog: Mr Parkinson krijgt de zon er niet onder...
7 maart 2023
Een weekje naar de zon en golfen, had ik dat ooit voor mogelijk gehouden? Mijn hele leven heb ik getennist en gehockeyd. Dat waren sporten. Golf, dat was wandelen met een stok in je hand.
Door: Ingrid van Run
Maar het leven is veranderd. 69 ben ik nu en al 8 jaar heb ik bezoek van Mr. Parkinson, die zo inhalig is dat ik alle zeilen bij moet zetten om hem voor een poosje te slim af te zijn of om het verval zoveel mogelijk tegen te gaan. En dat kost een hoop energie.
Balgevoel heb ik gelukkig van huis uit mee gekregen, maar de tremor alleen zorgt al voor een serie ‘net niet’ puts.
Nadat ik mijn GVB gehaald heb, ben ik door de baan gaan lopen. Maximaal 9 holes, dat was lang genoeg. Soms zonder, maar tegenwoordig meestal met buggy, want je maakt vaak en veel hoogtemeters en loopt al gauw zo’n 3 tot 4 km. De buggy is fijn als vervoermiddel, maar zorgt er ook voor dat het spelletje nóg ingewikkelder wordt. Dat zal ik uitleggen.
Hole 1 afslag, best goed, de bal ligt op links, vlakbij die 2 struikjes. Ik loop naar de buggy en wacht tot mijn partner ook afgeslagen heeft en rij dan richting bal. Maar lieve help, waar lag die bal ook weer precies. Van uit een andere positie raak ik al gauw het spoor bijster. Behalve de bal zoeken moet ik ook opletten dat ik op de goede manier met de buggy rijd. Ik mag niet overal rijden en moet in de gaten houden welke kant ik op moet, voor de volgende hole. Dit in verband met een beetje de vaart erin houden. Er lopen mensen achter ons die ook door willen spelen. Vervolgens moet ik in de tussentijd natuurlijk ook nog nadenken over hoe ik de volgende slag zal nemen en met welke club ik wil slaan. Tenslotte moet ik er ook nog aan denken dat ik de putter alvast meeneem (voor de slag erna) omdat ik dan de gelegenheid heb de buggy daar neer te zetten vanwaar ik snel door kan rijden naar de volgende hole.
Het is wellicht bekend dat mensen met Parkinson bij uitstek ‘mono-tasking’ zijn.
Dus, heel ingewikkeld allemaal, vrijwel ondoenlijk, ik raak de kluts kwijt. Oorlog in m’n hoofd. Stress!!
Maar dan de zon, het heerlijke warme weer. Daar krijg ik een enorme dosis energie van. Om met Cruijff te spreken, elk nadeel heb z’n voordeel.
Niks geen lichttherapie, de zon en warmte krijg ik hier gratis. Gek genoeg kan ik hier de hele dag doorgaan zonder veel te rusten.
En dan is 18 holes lopen, wat ik nog nooit heb gedaan en waarvan ik dacht het nooit te kunnen volhouden, plotseling erg leuk en praktisch. Ik kan even afwezig zijn en naar de wc gaan of proberen enige structuur aan te brengen in m’n hoofd, of ……….
Dan sla ik gewoon een hole over en speel de volgende hole weer mee.
Kortom, ik heb deze golfweek in Zuid-Spanje genoten. Voor herhaling vatbaar!