De bedrijfsarts heeft gewoon gelijk. Hij zegt steeds: “Kijk niet naar wat je niet kunt, maar ga nu leuke dingen doen die je nog wel kunt. Stel het niet uit. Volgend jaar kan het heel anders zijn!”

Na veel wikken en wegen volgen we zijn advies op. We gaan lekker op vakantie naar Vietnam! Ik vind het wel heel spannend. Kan ik dit wel aan?

De eerste dagen zijn pittig door de lange vlucht en weinige slaap. Kennismaken met een groep van 22 reisgenoten vind ik ook erg lastig, merk ik. Natuurlijk wordt al heel snel de vraag gesteld: “Wat doe jij voor werk?” De eerste keren antwoord ik dat ik afgekeurd ben. Zeker met mijn vermoeide maskergelaat schrikt dat af. Mensen vragen niet waarom ik afgekeurd ben en richten zich snel op iemand anders.

“Ik ben afgekeurd omdat ik parkinson heb”, bevalt ook niet. Dan ben ik die zielige meneer en sta ik op de eerste dagen van mijn vakantie allemaal vragen te beantwoorden over mijn ziekte. Dat wil je niet!

Een vrolijke: “Ik mag alleen nog maar leuke dingen doen van de dokter”, bevalt héél goed. Daar reageren mensen wel losjes op. Vervolgens geef ik kort aan dat ik parkinson heb en stuur dan het gesprek snel richting een ander onderwerp. Veel mensen komen er later op een gepast moment op terug. Dat is fijn! 

De rest van de reis verloopt prima. Natuurlijk kom ik mezelf wel eens tegen maar ik kan in het reisprogramma genoeg rustmomenten voor mezelf creëren.

Als we thuis zijn stuur ik mijn bedrijfsarts een mailtje. Het was een geweldige reis. Bedankt voor je advies! “Pling.” Ik krijg direct een melding terug: “Ik ben een jaartje op sabbatical.”
Heel goed van hem. Ook als je gezond bent mag je leuke dingen doen!

Ga terug naar alle blogs van Johan Lindner