Op 11 januari 1989 haalde ik mijn rijbewijs, helaas niet in 1 keer maar goed met net nog geen 19 jaar een hele prestatie. Ik reed af in Amsterdam en omdat ik in Wageningen studeerde moest ik daar mijn rijbewijs bij de gemeente aanvragen. Online iets doen bestond nog niet en je kon alleen op afspraak bij de gemeente dit soort aanvragen afhandelen.

Opa en oma waren bereid om mij op de 12^de januari naar Wageningen te rijden zodat ik nog voor de 20^ste januari (mijn verjaardag) het vel begeerde roze papiertje in ontvangst kon nemen. En wat was ik een gelukkig man. Als auto liefhebber, en dan specifiek de Scandinavische modellen lonkte naar mij. Maar ja, als arme student heb je nog niet zoveel in de melk te brokkelen. Dus de eerste periode ervaring opdoen met het van tijd tot huren van een auto. Pa, naar en van het ziekenhuis brengen, en bij elke gelegenheid die een familielid aanbood om te rijden greep ik dat met beide handen aan.

En wat heb ik veel kilometers mogen afleggen, in zoveel landen, in zoveel auto’s. Het is ondoenlijk om alle merken op te noemen. Maar de Volvo’s die ik heb mogen rijden hier toch even op een rij, een Volvo S40 2.0 diesel (zilvergrijs en lease), een Volvo V60 D2 (Lease), een Volvo V40 D2 (lease) en het mooiste exemplaar ooit gereden was privé een Volvo XC70 AWB 3.2. Wat een ervaring was dat, een kroon op mijn rijcarrière, met die auto verbleekte alle andere heel mooie auto’s die ik voor mijn werk en privé heb mogen rijden. Vorig jaar met mijn twee jongens een trip naar zuid Zweden gemaakt in deze auto en dat was reizen op eerste klas niveau. Hij was niet heel er energiezuinig, maar wat een ervaring was dat.

Inmiddels loopt James al wat jaren mee, en de laatste tijd merk ik helaas dat deelnemen aan het verkeer een uitdagende kwestie is geworden. Zowel met de auto als op de fiets. En dat baart mij zorgen. het multitasking, de drukte in het verkeer, de toenemende agressie zijn zaken die voorheen geen problemen opleverde, maar vandaag de dag kosten die veel meer energie en aandacht als voorheen. Als verkeersdeelnemer in algemene zin is dat de zoveelste stap achteruit. Ik ben mij meer dan bewust dat de verkeersveiligheid voor mijn medeweggebruikers nooit en te nimmer in het geding mag komen. Laat staan dat ik daar ooit concessies aan zou doen. Daar is de liefde voor het autorijden mij te groot voor.

Maar wat rest dan, mocht over niet al te lange tijd blijken dat ik mijn vrijheid en plezier moet inruilen voor meer afhankelijkheid van andere om op de plaats van bestemming te komen Er zijn vele wegen die naar Rome leiden en ook daar zal wel weer een oplossing voor komen. Gelukkig kan iedereen uit het gezin autorijden, is er het openbaar vervoer en is fietsen nog steeds een optie. Voor de fiets heb ik inmiddels een fietshelm aangeschaft en als die ik gebruik geeft dat al een veiliger gevoel.

Heeft 'James' dan helemaal geen compassie voor zijn gastheer en blijft nog wat meer op afstand en geeft nog iets meer tijd om nog een paar jaar te gaan en staan waar hij wil? In 2027 moet ik mijn rijbewijs vernieuwen. En dat is ook mijn persoonlijke streven dat te volbrengen.

Maar er is betwijfel. En zoals het spreekwoord zegt, bij twijfel niet inhalen. Dus weet één ding zeker, ik zal niet wachten tot er ongelukken gaan gebeuren en zal mijn plicht als gevorderd bestuurder naleven.

En één ding zal 'James' nooit van mij kunnen afpakken, dat is het plezier van jarenlang rijden in heel mooie, grote, kleine, luxe, minder luxe en open auto’s. Want die herinneringen zijn opgeslagen en zullen worden gekoesterd.

Carpe diem lieve mensen.

Ga terug naar alle blogs van Remko Boogaard