Even voorstellen, Michaëla Winkelman(56) en al 37 jaar heel gelukkig met manlief. Super trotse moeder van 3 prachtige kinderen ( 27, 24 en 22 ). Wonend in de prachtige Achterhoek. Helaas sinds vorig jaar april niet meer werkend maar probeer er alles aan te doen om mentaal en fysiek in beweging te blijven.
In coronatijd maakte ik kennis met meneer Parkinson. Hij was er vast al langer maar had ik hem nog niet opgemerkt. Maar ineens drong hij zich wel heel erg op, zonder zich voor te stellen, eigenlijk heel onbeleefd maar goed inmiddels weet ik dat hij zich in zijn geheel niet aan vaste regels houdt. Dus zat er weinig anders op dan accepteren dat hij er is maar wel op mijn manier.
En zo kwam ook het idee om mijn belevenissen en strubbelingen met de constante aanwezigheid van Meneer Parkinson vast te gaan leggen. Voor mezelf, gedeeltelijk voortkomend uit de angst dat ik het me in de toekomst misschien niet meer kan herinneren. Maar vooral ook voor mijn man en kinderen die geen parkinson hebben maar er wel dagelijks mee moeten omgaan en dat is, weet ik inmiddels, een niet te onderschatten taak. Parkinson heb je nooit alleen...
