Blog: Dagboek van Parki – Blog februari 2023
7 maart 2023
Tjonge, wat gebeurt er veel in een maand! Het wordt vast teveel tekst voor één blog.
Op 31 januari woonde ik de vergadering bij van TeVoet. Ik zou het bestuur gaan assisteren. Er was nog een nieuweling, kandidaat secretaris. We besloten allebei te notuleren, en samen een verslag te maken. De vergadering was van 11 – 15.30, inclusief lunch. Vanaf circa half drie volgde ik het nauwelijks meer. Wat was mijn hoofd moe! Het waren ook veel nieuwe namen en onderwerpen.
Begin februari werkte ik de aantekeningen uit, en stuurde ze naar de kandidaat secretaris. Hij was een nachtmens, en stuurde zijn bewerking ’s nacht om half vier op, daar reageerde ik dan ’s ochtends om zes uur weer op. Lachen.
Ook begin deze maand leerde ik hoe ik met de website van onze volksdansvereniging moest omgaan. Nu kan ik de ledenlijst op de site gaan bijhouden, en daarmee de secretaris wat helpen.
Daarna stortte ik me weer op de site die ik aan het maken ben. Tja, je moet toch iets doen, als je niet meer zoveel mag lopen.
Op 7 februari, na de kennismaking met de docent van Yoga4Parkinson, ging ik wat kleding wegbrengen naar het Textile research Centre in Leiden. Het was door mijn echtgenoot verzameld in Thailand in 1965. Ik had het aan Museum Volkendkunde in Leiden aangeboden, maar na anderhalf jaar mailen, vragen beantwoorden, documentatie sturen en wachten, vonden ze het geen geschikte aanvulling op hun collectie. Ze wezen me gelukkig wel op het Textile Research Centre. Daar kreeg ik binnen twee dagen heen en weer mailen bericht dat ze er erg blij mee zouden zijn!
Ik werd bijzonder gastvrij ontvangen, en de beheerster liet me ook het archief zien. Wat een aardige mensen en wat een waardevol instituut!
Op de website van TRC las ik: De collectie van het Textiel Research Centrum Leiden bevat ruim 40.000 textiel, kledingstukken en accessoires zoals hoofddeksels, schoeisel, sieraden en wandelstokken. Het bevat ook technische artikelen zoals handspin- en weefapparatuur. De objecten komen uit de hele wereld en dateren van zo'n zevenduizend jaar geleden tot nu.
A Karen women in northern Thailand, along the border with Myanmar/Burma. Photograph by Dries Touw, 1965.
Twee weken later werd de Kleding al in een blog beschreven:
Dries Touw, in the jungle along the Thailand/Myanmar border, 1965.
Tegenslag
Donderdag 9 februari. Na een gezellig bezoek aan Corrie* (niet haar echte naam) die al ik een paar jaar bezoek volgde een bijeenkomst met onderzoekers van de Hersenstichting via Zoom. Er deden nog drie mensen met de diagnose ‘ziekte van Parkinson’ aan mee. Dat duurde van drie tot vijf uur ’s middags.
Kort daarna voelde ik me niet lekker, lag een tijdje op de bank, at wat, meldde me af voor Biodanza en ging naar bed.
Vrijdagochtend na toiletbezoek wilde ik me gaan aankleden. Maar vond mezelf terug op de grond. Ik was flauw gevallen! Met veel moeite kwam ik overeind, met een enorm zere nek. (Gelukkig ben ik geen giraffe, zou Janneke den Ouden, Dagboek van een Triller zeggen). Ik ging weer een paar uur naar bed. Kroop er weer uit. Hielp mezelf zittend de trap af en ging wat drinken.
“Niet aarzelen, huisarts bellen” raadde een vriendin.
De assistente van de huisarts vroeg of ik een Covid-zelftest wilde doen. Hee? Bij een gortdroge neus?
Nou ja, de test was positief! Verder was ik nauwelijks verkouden. Af en toe een kuchje.
Corrie was helaas ook ziek geworden! Balen. “Ach, goed voor de weerstand” reageerde ze lief.
De buren zorgden goed voor me, alle andere aanbod voor hulp kon ik dus wegwimpelen. De zere nek werd iedere dag wat minder pijnlijk. Het zere hoofd? Ik had natuurlijk ook een hersenschudding.
Dinsdag ging het alweer veel beter, zelfs de eetlust begon terug te komen!
Vrijdag was de coronatest negatief, ik ging weer kleine eindjes lopen (4 km), en maandag voor het eerst naar yoga4P. Sinds kort drinken de deelnemers eens per maand koffie samen, ik werd meegevraagd. Gezellig om zo kennis te maken. Bovendien allemaal lotgenoten.
Gelukkig was ik op tijd fit voor mijn wandeldagen in Bergen aan Zee. Dat komt in het volgende blog , dit verhaal is lang genoeg.
Ga terug naar alle blogs van Ria Snoek