In 1962 verhuisde ik als kind van de stad naar een dorp in Limburg. Ons nieuwe huis grensde aan een fruitboomgaard die nog enkele jaren in gebruik bleef. Bij windstil weer hing de nevel van de pesticiden zelfs in onze keuken. Toen vonden we dat niet vreemd; we gingen ervan uit dat het veilig was, omdat de overheid het toeliet. Pas veel later besefte ik dat die middelen diepe sporen konden nalaten.
In 2017 kreeg ik de diagnose parkinson, kort daarna volgde ook mijn zus. Zij kon de medicijnen niet verdragen en overleed vorig jaar. In ons gezin van vijf kregen uiteindelijk twee mensen de diagnose ziekte van Parkinson maar ik vermoed dat mijn vader het ook had. Voor mij laat dit zien dat bestrijdingsmiddelen geen abstract gevaar zijn, maar iets dat levens ingrijpend kan veranderen.
Ik hoop dat volksgezondheid voortaan zwaarder gaat wegen dan economische belangen. Het gevaar van pesticiden wordt nog steeds te vaak gebagatelliseerd.
Arie