Berichten over Blog: lijf

Gastblog door Elizabeth Hertog

Het maken van een haiku is voor mij een rustgevende geconcentreerde bezigheid. ik schaaf er net zo lang aan tot deze voldoet aan de haiku-regels, maar ook een gevoel oproept.

Ik ben weer nieuwe zaadjes aan het zaaien. Het is weer lente. Dus….Ik probeer weer nieuwe dingen uit. Nu combineer ik mijn tekenen met het feit dat ik ziek ben. En dat daardoor dingen anders gaan of kunnen gaan.

Het is alweer bijna eind maart. Wat gaat de tijd toch snel.
De weken vliegen voorbij.
Het lijkt alsof het leven als los zand door onze handen stroomt.
Opschieten, rennen, haasten. Geen tijd te verliezen.
"Kan ik met je afspreken?" "Nee helaas. Voorlopig heb ik geen tijd. Maar ik zal kijken of ik tijd voor je kan vinden."

In juli 2022 kreeg Tineke Vollebregt de diagnose parkinson. Omdat ze ondanks de medicatie veel nieuwe klachten kreeg, werden in de daarop volgende periode allerlei onderzoeken gedaan: hartonderzoek, een nekscan, bloedwaarde-testen, zenuwbanen. Op 21 november 2023 kreeg Tineke een PET-scan vanwege het vermoeden van MSA. Onderstaand verslag schreef Tineke op 25 november.

Deze blogpost is de derde uit een serie blogposts van Tineke Vollebregt over het verloop van haar ziekte: MSA (multipele systeem atrofie). Onderstaand verslag schreef Tineke op 7 oktober 2023, ruim een jaar na de initiële diagnose: parkinson.

Laatst was ik bij de audiciën om mijn gehoorapparaten in orde te laten maken. Aan de tafel zat een oudere dame. De tafel en stoelen waren wit en daardoor vielen de bonte kleuren van haar jas extra op. Haar bril had eveneens een kleurrijk montuur. Paarse laarsjes maakten het plaatje compleet.
Het gesprek tussen de audiciën en deze dame verliep niet zo goed. Net zo fel als de kleuren van haar outfit waren.

Er zijn veel dingen die ik niet meer kan. En toch ook weer wel. Het is maar hoe je het bekijkt. Ondanks alles heb ik toch een weg gevonden om positief te blijven.

Gastblog door Elizabeth Hertog

Voor ik parkinson had was ik een uitermate actief mens. Uitrusten deed ik 's nachts in bed, overdag was dat niet nodig. Naast timmerwerk hakte ik hout voor de houtkachel en deed ik 30 uur per week aan sport (zwemmen, nordic walking, tafeltennis, yoga). Nu moet ik om de haverklap uitrusten, en doe ik dat niet dan raak ik hevig overprikkeld. Dus ik wil wel zo'n 4x per dag!
Haiku's maken of lezen maken dat ik rustiger kan aanvaarden dat ik fysiek niet zoveel meer kan. Ze maken dat ik met vallen en opstaan aanvaard dat ik niet(s) meer hoef te presteren.

Gastblog door Eveline Suijker

Ruim twee jaar geleden, net nadat ik de diagnose parkinson had gekregen, sloot ik me aan bij Sport Team Ede, waar Hans en Dini Louwerse Parkinson Boksen geven. Vooraf was ik een beetje sceptisch en toen ik de zaal betrad, sloeg de twijfel volledig toe.
Ik zag van alles: mensen met overbeweeglijkheid, trillende ledematen, soms moeilijk te verstaan en waande mij in de verkeerde les. Niets was minder waar, de les was zwaar en voor het eerst in ruim 30 jaar genoot ik weer om af te zien en genoot ik van de gezelligheid en inzet van mijn 'teamgenoten'. Wat hieraan voorafging?