Een jaar voor de diagnose was ik twee jaar voor een Nederlands bedrijf in de olie & gas industrie van het Noord-Afrikaanse Libië werkzaam in een schema 8 weken op, 2 weken af. Met plezier kennisgemaakt met de soennitische moslim samenleving en de gastvrije en kleurrijke kant van ‘de islam’ een beetje leren kennen. Een leuke en boeiende periode tot het geweld van de burgeroorlog escaleerde en we halsoverkop moesten vluchten naar Tunis. Dergelijke levensbedreigende situaties zijn we niet gewoon en geven veel stress. Dat is niet goed voor je als je gezond bent en helemaal niet als je Parkinson hebt, ook weet je dat dan nog niet.

Terug in Holland verheugde ik me om weer te gaan schaatsen op de kunstijsbaan, het werd echter een teleurstelling van jewelste. In het begin denk je, twee jaar nauwelijks getraind, het komt wel weer goed. Maar het kwam niet goed en tijdens een etentje ging ik de vork in mijn linkerhand omdraaien met m’n rechterhand. Hier klopt iets niet. Huisarts, neuroloog en kort daarna een nieuw vriendje met de naam Parkinson.

Nog een confrontatie kwam met een eindejaar presentatie in december 2015. Tegenover een volle zaal collega's, microfoon in de ene hand en de afstandsbediening in de andere en liet mijn linkerkant het geheel af weten. Vol in de spotlights, verdorie wat nu? De dag erop mijn directe omgeving verteld over m'n Parkinson en ben dat blijven doen. Daarmee mobiliseerde ik hulp en begrip en hoefde geen toneel meer te spelen. Ik wilde kost wat kost blijven werken, maar mijn probleem was daarmee echter niet opgelost.

Ik had een leuke, dynamische en stressvolle leidinggevende functie in de energie-, petrochemie- en olie & gas industrie. Parkinson, hoe zo parkinson? Ik voelde me gezond en had 2012 nog de La Marmotte binnen de tijd gefietst (op één dag 200km, 5000 hoogtemeters vier Alpencols). Kortom dat met die parkinson, dat lukt ook wel weer, ik had voor hetere vuren gestaan en waande me nog steeds onverwoestbaar. Je wilt er gewoon niet aan, maar je vriendje gaat wel door.

Op een gegeven moment ben ik in overleg met de bedrijfsarts 4 dagen per week gaan werken om het vol te kunnen houden. Een achteraf onverstandige beslissing maar ik wilde toen beslist ‘geen zielig gedoe’ in de medische keuring en uitkeringsinstanties wilde. Het is een dure ‘geen gedoe’ geworden, omdat ik ook een halve dag per week salaris inleverde en dat telt overal in door. Maar op dat moment leek het de enige juiste beslissing, ik had lol in m’n werk en wilde beslist blijven doorgaan. Dan ben je voor jezelf ongemerkt een muur aan het bouwen die steeds dikker en zwaarder wordt, tot het onverwachte moment dat je zonder te remmen er frontaal bovenop knalt.

Dat moment kwam in 2017 na een relaxte vakantie toen ik m'n laptop opstartte en ruim 700 nieuwe e-mails op het scherm zag verschijnen, de cc’s niet eens meegerekend. Ik heb er een tijdje intelligent naar zitten kijken. Vervolgens de laptop dichtgeklapt om deze nooit meer open te doen. Het overdonderende besef van dat moment dat mijn werkzame leven voorgoed voorbij was, heb ik als één van de meest angstaanjagende gebeurtenissen ervaren en ik was wel wat gewend op dat gebied. Vriendje Parkinson had twee jaar later toch gewonnen.

De klassieke curve doorlopen na een lange tijd van ontkenning; boosheid, verdriet, nog meer ontkenning en boosheid, jezelf keihard tegenkomen, knock-out op de bank, emotionele rollercoaster, berusting en jezelf erg zielig vinden. Tot je na een tijdje 's ochtends voor de spiegel staat en tegen jezelf zegt "en nu is gejammer over, pak je leven op en maak er wat van". Dat was makkelijker gezegd dan gedaan en er wachtte nog een ander traject.

Dat vertel ik in deel 2. Wordt vervolgt.

Ga terug naar alle blogs van Peter Moerland