Het duurde bij mij langer voor dat ik het een psychiatrische ziekte ging noemen. Ik had het immers zelf gedaan. Ik had het geld overgemaakt.

Dit een psychiatrische  ziekte noemen was me te gemakkelijk; alsof ik daarmee ook mijn verantwoordelijkheid  afschoof. Nu ik het ziektebeeld bij anderen herken wordt me duidelijk dat daar een behandeling voor nodig is.

Door schaamte gedreven wil ik het maar zo snel mogelijk op papier  hebben staan. Hoewel ik me voorgenomen heb  deze beker leeg te drinken lukt het niet helemaal. De schaamte is nog niet voorbij maar dit is een poging hem  onder ogen te zien. Nu heb ik voldoende om de hete brij heen gedraaid en moet ik maar beginnen.

De telefoon ging en na de inleidende vragen hoe het ging en dergelijke  vroeg een kennis mij om een lening. Haar wasmachine was kapot.  Zonder er bij na te denken maakte ik het  gevraagde geld over. Mijn oogkleppen gingen dicht en mijn portemonnee open. Er was geen sprake van mijn verstand gebruiken. Mij is nog steeds onduidelijk hoe het toch kan. Rationeel gezien zag ik wat er gebeurde, maar ik was niet bij machte het te stoppen. Als zij belde voelde ik me een klein kind worden, was niet in staat mijn verstand in te schakelen. Iedereen heeft zo zijn eigen zwakke plek en  bij mij is dat schuldgevoel. Een oud gevoel dat nu het stuur over nam. Het waren de volgende zinnen die mij de  das om deden en mijn rekening plunderde: “mijn dochter heeft geen eten vandaag; ik kan niet wassen, de wasmachine is weer een keer kapot morgen komt de deurwaarder." De ene lening na de andere bleef onbetaald achter.

Mijn schuldgevoel ten opzichte van mijn partner werd alsmaar groter en mijn rationele ik werd helemaal  uitgeschakeld.

Tegelijkertijd moest ik ervoor zorgen dat mijn partner het niet ontdekte wat er allemaal uit de portemonnee verdween.

Ik kon niet meer terug, was te lang door gegaan. Was ook bang dat mijn partner de relatie zou verbreken en dat was wel het laatste wat ik wilde. Daarnaast was ik bang voor de leegte waar ik in terecht zou komen. Rationeel wist ik dat ik moest stoppen; de leegte was sterker en aan denken……

En toen werd ik ontdekt en moest ik beschaamd en vernederd alles vertellen…….Dat bekennen ging niet vanzelf. Uiteraard probeerde ik het te bagatelliseren. Hortend en stotend kwam het verhaal er uit. De angst dat mijn partner de relatie zou verbreken bleek niet te kloppen. Dat die angst niet bewaarheid werd was een godsgeschenk… na een aarzelend begin eindigde het in een nachtmerrie. Ik probeerde te overleven en verstopte me voor alles en iedereen De schaamte is nog lang niet voorbij misschien moet ik nog meer lessen trekken om het los te laten.

Wim Meuffels

Ga terug naar alle blogs van Wim Meuffels