Allebei de situaties heb ik prima opgelost. Op de weg nam ik de volgende afslag en reed door de stad terug. Op de markt had ik mijn brood al weg laten leggen, maar toen bedacht ik dat ik ook genoeg contant geld bij me had en heb ik gewoon betaald.

Vandaag heb ik een besluit genomen, een wilsbesluit, ‘ik ga zulke voorvallen eerlijk tegen mijn partner vertellen’. Misschien lijkt dat logisch, maar dat is het niet.

In mijn hoofd hoor ik een stemmetje dat iedereen van mijn leeftijd wel eens wat vergeet. Ik kan zo een aantal voorbeelden opnoemen van wat mijn vriendinnen wel eens vergeten zijn. Zij zijn ook geen helden in het verkeer en weten geregeld niet meer waar ze iets hebben neergelegd.

Als ik goed naar mezelf luister, merk ik dat ik me schaam. Zijn deze ‘vergeet momenten’ symptomen van de cognitieve kant van de ziekte van Parkinson? Naast de beperkingen in het bewegen hebben veel mensen met Parkinson ook last van ‘denkobstakels’. Genoemd worden problemen bij het waarnemen (focussen en filteren), herinneren, plannen en uitvoeren (starten, schakelen en multitasken).1

Hoe het zit met die kant van mijn Parkinson, daar heb ik nog geen goed zicht op. Bij de geheugentest bij de huisarts in december scoorde ik 100% maar dat was ook wel heel simpel.

Ik merk dat het hebben van Parkinson mijn zelfbeeld doet wankelen. Wie ben ik, wat kan ik nog, verander ik langzaam in een ander persoon? En is dat erg? Schaamte helpt me in ieder geval niet, erover praten en schrijven wel.

In een oude Libelle die ik las in de wachtkamer van het revalidatiecentrum stond een item over schaamte. ‘Schaamte is de kloof die je ervaart tussen wie je bent en wie je wil zijn’. Hoe groter de kloof, hoe groter de schaamte, aldus psycholoog Aukje Nauta. Natuurlijk heb ik liever niet dat mensen aan mij zien dat ik anders beweeg dan vroeger en dat ik minder aankan. Nauta legt ook voor mij de vinger op de zere plek. Ik voldoe niet meer aan het perfecte plaatje en ben bang dat ik niet meer serieus genomen zal worden. Nauta geeft een wijze raad, als je openlijk uitkomt voor je beperkingen en zwaktes kunnen ze een bron van kracht worden. In plaats van de afwijzing waar je bang voor bent, reageren de meeste mensen volgens haar met begrip, acceptatie en liefde. Dat is nog eens een bemoedigende boodschap!

Mijn partner en vriendinnen doen dat in ieder geval en dat geeft mij de moed om eerlijk te vertellen hoe het met me gaat.

1 Uit: Ommetjes door het Parkinsonbrein, Marina Noordegraaf

Ga terug naar alle blogs van Rita Grootendorst