Blog: De kracht van positieve gezondheid
24 oktober 2022
Een mailtje van een collega: ‘ik hoorde dat je ziek bent’. Dat raakte me en zette me aan het denken, ben ik ziek? Ja, ik heb de ziekte van Parkinson en ben nu tijdelijk volledig met ziekteverlof. Maar ben ik ziek of heb ik een ziekte? Parkinson beperkt mij in mijn bewegingen, ik ben eerder vermoeid en mentaal minder weerbaar. Maar zittend in de zon op een terras met een vriendin, voel ik me niet ziek.
In Psychologiemagazine nummer 9 van dit jaar staat een interview met Machteld Huber, de grondlegger van ideeën over Positieve gezondheid. Haar visie op gezondheid spreekt me enorm aan. Het gaat erom een betekenisvol leven te kunnen leiden. De nadruk in het gesprek met een behandelaar moet volgens haar liggen op wat wezenlijk voor iemand is en wat iemand wil én kan nastreven.
Ze heeft een model ontwikkelt met zes dimensies om dat voor jezelf in kaart te brengen.
- Hoe voel ik me lichamelijk?
- Hoe gaat het mentaal met me?
- Hoeveel vertrouwen heb ik in mijn eigen toekomst?
- Lukt het me te genieten van het leven?
- In hoeverre kan ik meedoen in de samenleving?
- Hoe ziet mijn dagelijks leven eruit?
Ik zou iedereen willen aanraden de vragenlijst eens een keer in te vullen op de website mijnpostievegezondheid.nl . Als je alles hebt ingevuld met een cijfer van 1 tot 10, dan wordt dat weergegeven als een soort spinnenweb.
Begin september heb ik de vragenlijst voor het eerst ingevuld en eind oktober opnieuw. Grappig om te zien dat er veel gelijk is gebleven, maar ook dat er een aantal verschuivingen zijn opgetreden. Nog steeds scoor ik hoog op bijna alle deelgebieden, gemiddeld geef ik mijn leven een 8. Ik ervaar mijn leven zeker als zinvol.
Ik voel me duidelijk fitter, van een 4 naar een 7 en dat komt zeker door het proces van het revalidatietraject. In 14 weken heb ik door fysiotherapie, ergotherapie, logopedie en gesprekken met maatschappelijk werk aan verschillende doelen gewerkt om zo optimaal mogelijk te blijven functioneren. Dat heeft me meer zelfvertrouwen gegeven. Ook is de medicatie verhoogd waardoor ik beter kan bewegen. Op dit moment slaap ik goed en voel ik me ook vrolijker dan een maand geleden.
Wat mij puzzelt zijn de vragen: Ik accepteer het leven zoals het komt en ik heb vertrouwen in mijn eigen toekomst. Natuurlijk weet ik ook wel dat het geen zin heeft om me zorgen te maken over achteruitgang en verergering van de symptomen. Er is geen andere keuze dan te accepteren wat je niet veranderen kunt. Maar of ik daar ooit hoog op ga scoren? We zullen het zien.
Ga terug naar alle blogs van Rita Grootendorst