Afgelopen oktober mocht(en) ik/wij ons eerste lustrum vieren. En ik moest rond die datum denken aan een vraag die via het RUMC- Bas Bloem enige tijd werd gesteld. Heeft de diagnose Parkinson ook iets positiefs opgeleverd.

Verdorie zeg, een op het oog onschuldige vraag die met alle liefde van de wereld voor mij tot een gewetensvraag verworden is. En tot op de dag vandaag blijft die vraag voor mij onbeantwoord.

Wat heeft de diagnose mij/ons gebracht? Hadden wij nu na vijf jaar op hetzelfde punt gestaan zonder de diagnose? Hadden wij andere keuzes gemaakt zonder de diagnose? Waren wij in de ratrace mee blijven draaien? Hadden wij onze ambities in de afgelopen vijf jaar naar boven bijgesteld? Wat als de Corona periode ons geen parten had gespeeld? De wereld niet tot stilstand was gekomen? Vragen waar geen antwoorden op te formuleren zijn.

Het is bijna gelijk aan de vraag bij een sollicitatie. Waar denk je over vijf jaar te staan? Inderdaad, een vraag die kant nog wal raakt, geen enkel nut dient en die mijn inziens in elke setting irrelevant is. Maar dat is uiteindelijk voor iedereen anders.

Wat ons de afgelopen vijf jaar wel overkomen is, is dat ik/wij ons meer richten op het hier en nu. Wat biedt “James” aan mogelijkheden, waar richten wij ons op, waar halen wij voldoening uit, Wat is nu echt belangrijk in het leven. Welke zekerheden hebben wij als individu, Hoe halen wij het maximale uit ons zelf, uit elkaar, en hoe verdelen wij de krachten en energieniveaus.

De batterij laadt niet meer op, of niet meer tot de volle 100 %. En in samenspraak met het Parkinsonnet gaat de batterij in onderhoud, wordt er groot onderhoud voorzien om met slimme aanpassingen en omdenken toch de maximale cognitieve capaciteit te behouden. Vervangen van de batterij is niet mogelijk. En zo blijf je in een constant proces van aanpassen, opnieuw beginnen opnieuw starten zonder te weten waar en wanneer de finishlijn opdoemt.

De ervaring leert wel dat de finish op het oog steeds dichterbij komt.

Ik/wij zijn het nieuwe jaar op weg naar het volgende lustrum met frisse moed begonnen, maar met die verstande dat de horizon niet over 5 jaar ligt maar in het nu, dus vieren wij elke dag een beetje het lustrum en dat schept voldoening.

Elke dag een beetje feest zorgt er op de lange termijn voor dat het misschien niet meer zo groots wordt als dat wij gewend waren. Maar wij genieten daardoor dubbel en dwars van elke nieuwe start van de dag, de mooie tastbare dingen in het leven, en het kleinhouden van geluk.

Carpe Diem lieve mensen.