Blog: Onbegrip - deel 5
11 januari 2023
Dit gaat over het verlies van een groot onderdeel van de man, zijn auto. Toen ik de diagnose parkinson te horen kreeg, had ik nog niet in de gaten wat er allemaal ging veranderen. Dit gaat over mij persoonlijk. Dus ik ga niet over anderen oordelen. In het begin dacht ik er nog niet over na. Het ging goed.
Ik reed naar vrienden in het vorige Oost-Duitsland. In het begin (zie gastblog onbegrip deel 1) dacht ik dat ik ontwenningsverschijnselen had. Mijn rijbewijs is nog geldig tot 2028. Ik reed ieder weekend 1000 kilometer. Boodschappen doen in Duitsland en België.
Wel viel me op dat ik meer gespannen werd. Vooral als het druk werd op de weg. Ik ging meer trillen en werd onrustiger. Als ik met iemand mee reed, werd ik rustiger. Dit moest toch te achterhalen zijn. Ik heb er met parkinsonpatiënten over gesproken. Enkele herkenden mijn verhaal. Vervolgens vroeg ik aan de huisarts of dat het verantwoord was om door te rijden. Zijn advies was dat ik zelf moest beslissen maar dat hij het wel afraadde. Ik heb toen meteen de beslissing genomen niet meer te rijden. Ik heb bij medepatiënten gezien dat er veel verdriet bij kwam kijken. De enige keer dat ik auto rijd is op de kermis in de botsauto’s.
Ik liep er wel tegen aan dat ik nergens heen kon zonder auto. In overleg met de zorgverzekeraar kwam firma Werotax uit de bus. Ik ben gauw tevreden met de hulp die ik kan krijgen. Dit bedrijf heeft goede chauffeurs. Behulpzaam met naar binnen brengen bij mij thuis en op Heuvel. Als ze vertraagd zijn bellen ze even, dat is belangrijk voor mij. Kortom, een zeer goede service.
Je ziet; overal is een mouw aan te passen. Maar er is hulp genoeg als je het aanpakt. Praat veel met elkaar. Samen weet je meer.
Toon van Lieshout