In 2023 is mijn moeder voorzien van elektroden middels een DBS-operatie (deep brain stimulation, is zo eng als het klinkt). Mijn moeder heeft een hekel aan alles dat met ziekenhuizen te maken heeft en dan met name aan naalden (niet handig als je parkinson hebt). Gelukkig heeft ze ook een enorme hoeveelheid humor, dus vond ze het niet erg dat ook ik kotsend in een hoek lag zodra er een zuster "even" wat bloed af kwam nemen. De dagen na de operatie lag ze veel in bed en maakte ze grapjes. Ik was trots en blij. Toen ze een aantal weken later huppelend in de branding stond, had die zee net zo goed mijn hart kunnen zijn. Ik liep er helemaal van over.

Rond de tijd van de DBS is mijn moeder zelfstandig gaan wonen in een fokuswoning, wat betekende dat mijn mantelzorgfunctie werd gereduceerd tot het begeleiden naar ziekenhuisbezoeken. Sommige moeders en dochters gaan samen naar de kroeg om de hoek, wij gaan samen naar de dokter. Dat mijn moeder parkinson heeft is voor mij eigenlijk 'doodnormaal', voor zover dat het kan zijn. Ik ken haar eigenlijk niet anders dan met parkinson. Soms kijk ik filmpjes van vroeger en zie ik niet zo veel verschil. Ja, de bewegingen zijn wat vloeiender, maar verder is ze precies hetzelfde.

Als je moeder parkinson heeft betekent dat eigenlijk dat je het op alle andere vlakken in je leven wat rustiger aan mag doen, want je moeder heeft parkinson. Af en toe de ziekte van je moeder gebruiken als excuus om iets níet te hoeven doen, wordt door de mijne alleen maar aangemoedigd. Je moet de parkinson toch, zo goed en zo kwaad als het gaat, naar je eigen hand zetten. Dat mijn moeder parkinson heeft betekent dus eigenlijk vooral dat we er zo veel mogelijk samen het beste van maken.