Meneertje P. was het er kennelijk niet mee eens om op stap te gaan. Werkelijk overal bemoeide hij zich mee. Van het schroeven van de dop op mijn waterflesje tot het aantrekken van mijn sokken en jas. Ik weet ondertussen hoe dwars hij kan zijn en stel me er op in. Gewoon doorzetten.

Eenmaal buiten vergat ik snel het gepier van daarnet. Een dikke houtduif maakte mij aan het lachen door onhandig over de balk van de schommel in het speeltuintje te trippelden.Twee koolwitjes cirkelden om me heen. Het groen was zo opgefrist door al die regen. 

Net toen ik bij de zebra over wilde oversteken, zag ik aan de overkant een bekende.
"Wacht even", riep ze naar mij.
Snel stak ze over en na de begroeting viel ze met de deur in huis: "Zeg, ik zag je laatst lopen en het viel me op dat het niet meer zo goed gaat. Heb je soms een beroerte gehad?"
Met deze vraag overviel ze me volledig.
"Eh, nee. Wat ik wel heb is parkinson."
"Gelukkig maar dat het dan geen beroerte is geweest. Ken je die en die? Die is er niet goed uit gekomen. Dan valt parkinson nog wel mee! Ik ga verder hoor. Het beste met je."

Tamelijk verbouwereerd liep ik richting de supermarkt. Een gedistingeerde heer zag ik ook die kant op lopen. Hij had een opvallende loden jas aan die bijna tot de grond kwam. Een schattig klein rieten mandje, als van Roodkapje, bungelde aan zijn arm. Zodra hij me zag, begon hij te praten: "Ik ben door moeder de vrouw op pad gestuurd om rijstepap te halen. Ze kan zelf niet gaan, want ze heeft pas een attaque gehad. Eten gaat niet zo goed en…"

Met tranen in zijn ogen vertelde hij over de situatie van zijn partner.
"U mag blij zijn dat u zo niet bent. Het is werkelijk affreus."
Affreus. Een woord uit vroegere tijden en tevens zo treffend voor deze heer in zijn huidige situatie. Straks gaat hij met zijn gevulde mandje naar zijn hulpbehoevende vrouw.

Meneertje P. kan soms behoorlijk affreus zijn. Daar heb ik de rest van mijn leven mee te dealen.

Ga terug naar alle blogs van Anne-Marie Netten