Omdat ik bij mijn zoektocht naar de juiste woorden de nodige afstand moest nemen van het moment, van de hectiek van ons leven samen, gaf ik mezelf ook de kans dieper na te denken over wat er met mijn man aan de hand was. Ik kon natuurlijk helaas niet letterlijk in zijn brein kijken, maar ik probeerde tijdens het schrijven wel de wereld vanuit zijn perspectief te bekijken. Achteraf weet ik zeker dat mij dat heeft geholpen om bij hem te blijven, ook al leek de afstand tussen zijn en mijn werkelijkheid soms nauwelijks te overbruggen.

Het toeval heeft ervoor gezorgd dat mijn schrijfsels uiteindelijk zijn gebundeld in 'Wind tegen – liefde in tijden van dementie' Ik kwam Joke Linders van Schaep14, een niet-commerciële uitgeverij, tegen en zij stelde voor mijn stukken tot een boek te maken.

Ik ben haar daar zeer dankbaar voor. Het boek heeft me enorm veel gegeven. Het heeft me geleid naar Alzheimercafé’s, workshops, commissies en conferenties. En – het allerbelangrijkste – het heeft me in contact gebracht met talloze naasten van mensen met dementie die mij vertelden hoeveel ze in het boek herkenden en, vaak ook, hoeveel steun ze eraan hadden gehad.

Een paar weken geleden vertelde de echtgenoot van een nieuwe bewoonster in het verpleeghuis waar ik vrijwilliger ben dat hij mijn 'draaiboek' had gevolgd. Toen ik hem vroeg wat hij daarmee bedoelde, vertelde hij dat het boek hem ertoe had gebracht al in een vroeg stadium de zoektocht te beginnen naar een prettig verpleeghuis voor zijn vrouw. Dat had ervoor gezorgd dat zij ook daadwerkelijk vrijwel meteen kon worden opgenomen op de goede plek toen hij de zorg thuis niet meer aan kon. En hij had de eerste twee weken meegedaan met alle activiteiten in het huis, zodat hij ook de medebewoners van zijn vrouw snel had leren kennen. Het huis voelde daarom ook al als zijn huis, zo verzekerde hij mij.

Ik nam vrolijk afscheid van hem. Wat toeval al niet teweeg kan brengen.

Ga terug naar alle blogs van Anne Bannink