Mijn naam is Aimée Walkate en ik ben mantelzorger van een moeder met parkinson. De diagnose parkinson kwam voor mijn moeder op haar veertigste, ik was toen zeven jaar, mijn zusje vijf. Mijn moeder is inmiddels 57 en in 2023 voorzien van elektroden middels een DBS-operatie. Alles wat met een ziekenhuis te maken heeft ondergaat mijn moeder met frisse tegenzin; alles in het leven met ongekend optimisme.
Dat mijn moeder parkinson heeft is op zijn zachtst gezegd lullig. Beslag kloppen en zwaaien gingen opeens lastig dus ging ze naar de huisarts, en daarna naar het ziekenhuis. Ik was zeven toen mijn moeder de diagnose kreeg en nog te jong om te begrijpen wat dat precies inhield. Mijn zusje is 2,5 jaar jonger, gedurfder dan ik en schijnt op de dag van de diagnose gevraagd te hebben: "Mam, als je in een rolstoel komt mag het dan wel een roze zijn?" Inmiddels zijn we zo'n vijftien jaar verder en is het enige roze in het huis van mijn moeder een enorme vaas in de vorm van een Mariabeeld.
