Berichten over Blog

Het is toetsweek voor mijn jongste dochter en dus ook een beetje voor mij. Natuurlijk gaat dit ook nog gepaard met de gebruikelijke drukte, zoals ook dit weekend een kinderfeestje, een proefje en dus ook de bijbehorende proefles, poetsen, boodschappen en... Ja, zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Leren komt daar dan nog extra bij, want natuurlijk wordt er zelfstandig geleerd maar toch heb ik het gevoel dat alles afhangt van mijn bijdrage.

Anderhalve week geleden had ik een afspraak gehad met iemand van ParkinsonCompass. Om wellicht invulling te geven aan een training act mindfull en begeleiding in het vinden van een balans in mijn dagelijkse activiteiten.

Nooit eerder had ik hartklachten. Maar zondagavond 10 juni had ik een bonkend gevoel in de borst. Ik voelde me niet ziek. Begreep het gebonk niet. Waren dit hartkloppingen? Mijn horloge was al in slaapstand. Gaf niets bijzonders aan. Hoe slim is zo’n ding eigenlijk? Ik maakte een puzzeltje. Daarna plat. Het slapen lukt niet direct. Om half elf toch maar Valdispert ingenomen. En gelukkig heel behoorlijk geslapen.

Verbazingwekkend is het. Vandaag was de dag, de dag dat ik voor controle terecht kon in het Radboud. Vol verwachting heb ik toegekeken hoe ik gekoppeld werd met de laptop en hoorde uiteindelijk hoe de arts bevestigde dat ik gewoon nog op 2.0 stond ingesteld, programma 1.

Gek is dat hoe dat werkt, in principe is er niks anders dan dat er vorige week was, en toch draait mijn hoofd overuren en legt verbindingen die er misschien helemaal niet zijn. Ik had gisteren echt een ontzettend slechte dag. De slechtste dag sinds tijden. Ik was het grootste gedeelte van de dag off, en dat maakte mij onzeker en zorgde ervoor dat mijn brein een loopje met me heeft genomen.

Ik ben de woonkamer ontvlucht. Het is 20.00 uur en zoals gebruikelijk ben ik off. Ik heb wel een pil genomen, maar dat zal vast nog even duren voordat hij gaat werken.

Ik weet dat de titel van deze blog nogal heftig overkomt. Maar helaas is dit op het moment ook de realiteit. In alle opzichten lopen de zaken niet helemaal op rolletjes. Die verdomde James zet overal de stok tussen de spaken en dit leidt tot een ongekende worsteling met de altijd aanwezige pijn en toenemende stijfheid van de spieren.

Mijn DBS-reis, op weg naar De Beste Sabine?

Mijn vrouw vertrouwt nog steeds op mij. Maar de praktijk wijst uit: dat kan niet meer.