Blogpagina

Mijn naam is Leonie van Balen – Bastemeijer. Ik heb in totaal ruim 45 jaar mantelzorgervaring bij parkinson. Eerst bij mijn schoonmoeder (20 jaar) en daarna bij haar zoon, mijn man (25 jaar). Uit mijn verlangen om onze kinderen en kleinkinderen te beschermen tegen sluipende ziekten, zoals de ziekte van Parkinson, ben ik 11 jaar geleden op een wetenschappelijke en ervaringsgerichte zoektocht gegaan.

Mijn naam is Frank Weel, 46 jaar jong. en woonachtig in Heemskerk. Ik ben gelukkig getrouwd met mijn vrouw Krista en vader van 3 kinderen, Justin van 16, Timo van 14, en Marit van 11 jaar. Voorheen was ik werkzaam als research and development medewerker bij Tatasteel IJmuiden.  Ik kreeg de diagnose parkinson nu 6 jaar geleden.

Mijn naam is Frank Weel, 46 jaar jong. en woonachtig in Heemskerk. Ik ben gelukkig getrouwd met mijn vrouw Krista en vader van 3 kinderen, Justin van 16, Timo van 14, en Marit van 11 jaar. Voorheen was ik werkzaam als research and development medewerker bij Tatasteel IJmuiden.  Ik kreeg de diagnose parkinson nu 6 jaar geleden.

Mijn naam is Marno Duursma, ik ben 38 jaar woon en werk ik Groningen. Ik ben vader van mijn zoon, man van mijn vrouw en een zoon van mijn vader met parkinson. 

Mijn naam is Marno Duursma, ik ben 38 jaar woon en werk ik Groningen. Ik ben vader van mijn zoon, man van mijn vrouw en een zoon van mijn vader met parkinson. 

Albert-Jan Bosch (1968) echtgenoot en vader van een zoon (1997) en dochter (1999), heeft parkinson sinds 2007. De ziekte dwong hem te stoppen met zijn baan in het onderwijs. 

Het lastige van Parkinson, vind ik, is het wisselen van mijn energie level, de ene dag kan ik alles, ‘ren ik op de Highway’, kan ik de hele wereld aan en heb ik 30 nieuwe ideeën en de volgende dag komt de wereld over me heen, ‘sta ik met pech op een parkeerplaats’ en kan ik niets meer. 

Net als zo velen begon ook mijn ‘Parkinson carrière’ met het slikken van pillen, soort A dit werkte goed maar moest later aangevuld worden met soort B, daarna met C en/of D. Vraag me niet welk medicijn, want dat weet ik niet meer.

Terwijl de regen tegen het tentdoek tikt, zit ik in mijn enorme 6 persoonstunneltent te genieten van de eenvoud die kamperen biedt. Met als hoogtepunt voor mij: ’s morgens met een kopje koffie uit de 25 jaar oude campingbeker in mijn stoel (het liefst) voor de tent. Iedereen slaapt nog en het leven is nog enkelvoudig, geen alles-oplossende-regelende-zorgende moeder rol, geen meedenkende echtgenote rol, alleen even mezelf zijn.