Blog: Wie A zegt, moet ook B zeggen. In dit geval de B van Blog

Blog: Wie A zegt, moet ook B zeggen. In dit geval de B van Blog

27 mei 2021 door Marianne van den Broek

Om een beetje mijn blogs te kunnen volgen is het misschien handig dat ik bij het begin begin. Vandaar dat ik start met een hoofdstukje uit het boekje. Even terug in de tijd...

2013

Het plotseling overlijden van de andere opa van onze kleinzoons, hakte er in. Hij was slechts 62 jaar toen streptokokken toesloeg. De ene dag grieperig en de volgende dag dood!
De grootste dreun kwam vijf weken erna, mijn aller-allerliefste mama werd dood gevonden. Liggend voor haar onbeslapen bed. Ik was die dag nog bij haar op de koffie geweest en had niks aan haar gemerkt. Ze maakte zoals altijd grapjes, vertelde de familienieuwtjes en had een luisterend oor. Gaf me toen ik wegging een dikke kus en zei "bedankt voor het zijn.” Kus terug, dag lieve mamsie... doeii.
De volgende dag bleven haar gordijnen dicht. Dat vond de overbuurvrouw raar en samen met de naaste buuf werd mijn dichtbij wonende oudste broer gewaarschuwd. Toen hij mij belde stond ik net onze 3 maanden oude kleinzoon te verschonen. Volgens mij gilde ik. Terwijl ik tik lopen de tranen weer over mijn gezicht.

‘s Avonds kwamen alle kids. Dochter 3 is dan 35 weken zwanger.

Om 23.00 uur naar bed. Niet goed slapen. Om 05.30 uur telefoon?!? "Mam niet schrikken, alles goed maar we hebben een dochter, gehaald met een spoedkeizersnede. Loslatende placenta. Net op tijd in het ziekenhuis”.

Shake, shake. Oh liefje we komen er aan! Hoppa in de auto naar kind en nieuw kleindochtertje. Bizar dat 12 uur nadat mijn mama dood wordt gevonden er een klein meisje 5 weken te vroeg wordt geboren. Ruiling?

Enfin, je kon de zee vullen met al mijn tranen, gelukkig ook vreugdetranen om die hele kleine 1970 gram wegende, gezonde kleindochter.

Ik voelde mij niet goed. Mijn motoriek liet me in de steek, schrijven werd slechter. Toen ik in de pan macaroni wilde roeren lukte dat niet. Maar het echte besef dat het mis was kwam toen ik voorbij een spiegel liep. Of beter gezegd: ‘schuifelde'. Ik zag het en dacht “ ik lijk prins Claus wel”.

Die Parki had dus rustig zijn kans af zitten wachten en sloeg genadeloos toe toen ik zo verschrikkelijk verdrietig was. Meedoen aan Academisch Ziekenhuis onderzoek LEAP genaamd.PET scan en 3 pilletjes per dag. Placebo of de echte Levodopa? Ik had al snel door dat ik de placebo had. Wist niet eens meer hoe een mens loopt, nooit op gelet. Zwaaien met die armen.

Het jaar 2013 zal ik nooit vergeten.

2021

En dan nu terug in 2021, ook een onvergetelijk vreemd jaar!  CORONA komt Parki gezelschap houden. Een soort van solidariteit komt om de hoek kijken, we zitten allemaal in hetzelfde schuitje. Met man en macht gezocht naar een vaccin. Het zou fijn zijn als ze wereldwijd ook zo op zoek zouden zijn naar een Parkinson medicijn 😉. Zondag  de 2e prik….

Ga terug naar alle blogs van Marianne

Reacties

Terug naar boven