Blog: Houd de dief!
5 juli 2021
Het kost me meer moeite om me een nieuwe procedure eigen te maken en onder de knie te krijgen. Het gebruik van de zelfscanner in de supermarkt bijvoorbeeld.
Het is de bedoeling dat je al je boodschappen betaalt. Niet dat je er een paar mee naar buiten smokkelt zonder te betalen. Om te kijken of je alles in je karretje wel netjes hebt gescand, controleren ze je daarom zo af en toe. Toen ik een keer bij de zelfscanner werd gecontroleerd, bleek ik geen enkele boodschap te hebben gescand. Een hele kar vol boodschappen maar geen enkele boodschap gescand. Domweg vergeten.
Omdat de kruidenier liever niet heeft dat je in coronatijd met z’n tweeën komt winkelen, wisselen Andrien en ik dat om de dag af. Winkelen beschouwen we als een klein uitje. Die dag was het Andriens beurt. Eenmaal weer thuis, meldde ze dat ze er door een kassière op was aangesproken dat ‘uw man vorige week zijn boodschappen niet betaald heeft’. Een printje van een kassabon diende als bewijs. Ik herinnerde me dat moment nog precies. Ik had bij de zelfscan mijn boodschappen ingepakt, maar ik kon mijn kassabon nergens meer vinden. Die heb je nodig om het poortje te openen waardoor je naar buiten kunt. De kassière, dezelfde die Andrien had aangesproken, was zo vriendelijk geweest het poortje even voor me open te doen toen ik zei dat ik mijn bonnetje kwijt was.
Na de melding van Andrien ben ik snel naar de winkel gegaan om mijn excuus te maken. Ik had dan wel gewinkeld zonder te betalen, maar ik wilde niet dat alle personeelsleden voortaan gewaarschuwd zouden worden om extra op te letten als die vent die zijn boodschappen niet betaald had weer in de winkel was. Het meisje heb ik gevraagd wat ik fout had gedaan. Op basis van wat zij me zei, is mijn conclusie dat ik in mijn verstrooidheid de betaalprocedure halverwege simpelweg ben gestopt. ‘Hij was bij de vraag of u airmiles wilde verzilveren’, zei ze. Logisch dat het apparaat dan geen kassabon uitspuugt. Betalen doe je pas in de volgende stap van de procedure. Nadat je betaald hebt krijg je een bonnetje. Ik was mijn bonnetje niet
kwijtgeraakt, ik had er nooit eentje gehad. Omdat ik niet betaald had. Niet voldoende geconcentreerd bij wat ik aan het doen was. Ik voelde me heel erg betrapt. Ik schaamde me.
Als iemand gips om zijn been heeft en mank loopt, is dat een logisch beeld van oorzaak en gevolg. Niemand kijkt daarvan op. Dat geldt ook voor iemand die een gehoorapparaat draagt en vraagt of je iets harder wilt spreken. Daar ligt dezelfde logica onder: je ziet de oorzaak en je snapt het gevolg.
Die vlieger gaat niet op voor een heer aan wie niets te zien valt en niet betaalt voor zijn boodschappen bij de kruidenier. Dáár gaan de mensen iets van denken; omdat ze de oorzaak niet zien, alleen maar het gevolg.
Dezelfde maand overkwam het me nog twee keer dat ik bij de zelfscankassa mijn kassabon niet kon vinden, ook niet toen ik mijn inmiddels gevulde boodschappenwagentje weer helemaal had leeggehaald om het bonnetje te zoeken en mijn boodschappen weer had teruggelegd in de kar. Pech voor degene die achter mij stond te wachten tot mijn plaats bij de kassa vrij kwam. Toen ik de dienstdoende kassière meldde dat ik mijn bonnetje niet kon vinden zei ze: ‘U heeft ook nog niet betaald!’ Ik bleek opnieuw de betaalprocedure niet afgemaakt te hebben.
De grijswitte brij bovenin kan wél beredeneren wat ik fout heb gedaan, en stelt me wél in staat wat er fout ging tot in detail uit te leggen, maar kon niet voorkomen dat het drie keer achter elkaar was misgegaan. Wonderlijk. En pijnlijk!
De incidenten maakten diepe indruk. Een klein stemmetje in mijn hoofd liet op die momenten niet na me in de fluisteren dat de kans bestaat dat ik dement word. Die angst speelt bij mij op de achtergrond altijd mee.
Waren mijn blunders bij de zelfscan daar de eerste voortekenen van?