Hulpmiddelen

Het begon met een sta-op-stoel.  Mijn armen en benen deden pijn als ik hem hulp bood. En dat moet niet. Met deze stoel is het probleem van opstaan en gaan zitten gedeeltelijk opgelost.

Al gauw  kwam er de traplift die Hans prima naar boven bracht, waardoor Hans niet meer duizelig aankwam. Een probleem blijft: welk knopje moet hij indrukken? Daarom ben ik er altijd bij.

Het speciale bestek waardoor het eten zou worden vergemakkelijkt, voldeed niet Dat blijft dus in de keukenla.

Het in en uit bed komen, ging steeds moeilijker. Een papegaai boven het bed paste niet. Toen ontdekten we een bedstang. Nu gaat het opstaan prima. De stang gaat ook mee als we gaan logeren.

We hebben overal in huis waar het nodig is voor de veiligheid handgrepen bevestigd. Ons huis is “versierd” met deze hulpmiddelen

De rollator voldoet prima. Ik moet deze echter achter in de auto tillen en dat moet met beleid gebeuren, want anders schiet het me in de rug.

Hulptroepen

Het is zichtbaar dat Hans parkinson heeft: starre uitdrukking, gebogen lopen achter een rollator en kleine pasjes nemen. Dat betekent wel dat de mensen willen helpen. We wonen in een straat in een dorp waar zeker zes buren nauw betrokken zijn. Ik mag ze altijd bellen als er iets is. Dat is ook al zeker acht keer gebeurd, als Hans was gevallen en ik hem niet overeind kreeg.

Verder hebben we praktische hulp van de ergotherapeute. Zij heeft ons gewezen op een glijlaken waardoor Hans makkelijker uit bed kan komen. Ook raadde zij een rugkussen aan. Dit kan in de stoel gezet worden waardoor Hans meer rechtop kan zitten als hij een periode heeft waarin hij extreem scheef zakt.

De huisarts en de fysiotherapeuten kennen ons goed en spreken ons op niveau aan. Sommige hulpverleners denken dat Hans het allemaal niet meer snapt; zij gaan dan over op kindertaal of ze gaan hard praten.

Met de hulpmiddelen en de hulptroepen is ons leven vergemakkelijkt.

Ga terug naar alle blogs van Wilna Capelle