Alles er weer uit, gepaard gaande met helse pijnen. Door dit voorval is er door de neurologe gelijk een ‘protocol’ geschreven. Duidelijk beschreven wie, wat, waar, wanneer. Dan moet je denken aan: wie controleert de sonde-ingang, vooral net na de plaatsing is dat cruciaal. Er mag niet aan getrokken worden. Patiënt moet hierover uiteraard op gewezen worden. Enfin, zo is er hoop ik, duidelijkheid en blijft die pijn de volgende pomp-ontvangers bespaard.
Ik had eigenlijk nogal pech, maar het was voor het goede doel (al zag ik dat toen nog niet zo). Inmiddels is die grote jaap mooi opgedroogd.  Het afstellen van de pomp ging met horten en stoten. De ochtendstand 12 was veel te hoog. Ik lag naar adem te happen en mijn hart ging als een razende te keer. Die stand terug naar 4.

Terwijl ik dit typ komt de regen met bakken uit de lucht en ben ik te laat om , mijn bijna droge, was binnen te halen…

Lees nu even terug in mijn boekje en op pagina 78 CHALET staat dat mijn zusje en zwager toevallig op hetzelfde Park op vakantie waren, heel gezellig. De twee laatste zinnen doen de tranen vloeien: “spreek mijn zusje veel te weinig. Als je dit leest zusje: Love you! “
Zij is op 5 april jl plotseling,  ten gevolgen van een fatale hersenbloeding,  overleden…Haar dochter was bij me en zei: “we hebben veel te weinig gezegd dat we van elkaar hielden”….Gelukkig heb ik dat wel gezegd én geschreven. Dus lieve mensen, zég het als je van iemand houdt.

Deze gebeurtenis doet me weer beseffen dat het leven ineens, plotseling afgelopen kan zijn.

Toen ik de 2x de pomp kreeg had ik die gedachte, vóór de pomp zelfs momenten dat het wat mij betreft klaar was…

Nam me voor om een groot VIER HET LEVEN-feest zou gaan geven zodra ik me beter voelde. En ja hoor, dat feest werd eind augustus 2019 gevierd. Zo’n 120 gasten kwamen het mee-vieren, in de tuin, hapje, drankje etc.

Maart 2020 was daar ineens CORONA. Allerlei beperkingen werden er opgelegd. IK maakte al snel plastic pakken. Wij konden, geheel in het plastic,  wel knuffelen !! Maar het was oppassen geblazen. Iedereen weet daar inmiddels van. Dochter en schoonzoon, 1 kleinkind hadden corona. Gelukkig in lichte mate. Ik bestel sinds het begin, mijn boodschappen online.
Ging een keer supermarkt binnen. Het zweet brak me uit (met kapje). Sommige mensen kwamen te dichtbij. Ik was dus druk met ontwijken, schijnbewegingen en zo snel mogelijk weer naar mijn veilige huisje.
We fietsen veel, 60 km op een dag is geen uitzondering. Zo’n elektrisch ondersteunende fiets is een uitkomst. Je gaat gewoon veel sneller een eind fietsen. Zonder die ondersteuning zou ik, met harde wind, afhaken.  Enkele vrienden vinden het onzin. Vooral niet doen hoor, ha,ha!

Ga terug naar alles blogs van Marianne van den Broek