Blog: Niet leuk…

Blog: Niet leuk…

30 augustus 2021 door Marianne van den Broek

Wat kan er veel veranderen ! Blok 7 ging over ditjes en datjes. Het wennen aan de pomp heeft veel tijd gekost. De  ochtend -malaise is teruggebracht van ruim 4 uur naar pakweg 2 uur, dan nog een uurtje ‘bij’ komen.

Wij besloten om heerlijk 4 dagen te gaan fietsen in Brabant. Via internet een mooie studio geboekt. Ik las dat er een terras, tuin, volledig ingerichte keuken zou zijn. De studio was heel mooi en smaakvol maar lag aan een trottoir en de tuin bleek een patio te zijn van 3 x 2! Er was wel een magnetron maar je kon geen ei bakken want er waren geen kookpitten. De voorraam-schermen bleven dicht om niet te koop te zitten. Gelukkig waren we de hele dag op pad zodat het ‘opgesloten’ gevoel niet overheerste. Enfin, we hebben per dag circa 70 km gefietst. Het was prachtig weer en er waren mooie routes. Zaterdag ’s avonds zouden we naar huis gaan. Ik verlangde naar mijn eigen bedje en mijn geweldig vrij-uitzicht-veel ruimte huis. Maar eerst , natuurlijk de hele dag op (fiets) pad. Hier en daar een happie en snappie. Met nog 2 kilometer te gaan komt er een knulletje, druk met zijn mobieltje, aanfietsen. Kijkt niet op of om. Ik was in de veronderstelling dat hij bij het groepje hoorde welke linksaf ging. Niet dus. Hij reed rechtdoor. Ik moest abrupt stoppen, raakte stoeprandje en daar lag ik….. Au,au,au. Knulletje stond te stamelen, lieve aardige man had zijn auto overdwars voor het stoplicht gezet om me te helpen, hij was zeer begaan. Wonder boven wonder had ik mijn arm niet gebroken, voelde de linkerkant behoorlijk. Manlief en aardige man hielpen me overeind en ik ben , pijn verbijtend, voorzichtig gaan fietsen. Manlief was verder verantwoordelijk voor de terugreisbezigheden. Tassen, fietsen in de auto en stright-on naar huis. Blij dat ik weer thuis was. We hebben wel tig x tegen elkaar gezegd “wat een prachtuitzicht”. We hebben diverse zitjes en als we onze tuin overzien  zeggen we vaak  ‘goh, wat is het rustig op de camping, hoor en zie de vrolijk fluitende vogels’.

In de loop van de week ging het, net onder mijn borst, steeds meer pijn doen. Ik maakte normale bewegingen. De pijn werd erger. Ik had het benauwd, kon niet lachen, praten, niezen. Vrijdagmiddag toch maar ff naar de dokter omdat ik dacht ‘die rib is óf gekneusd óf gebroken. Om een klaplong uit te sluiten, toch maar verwijzing naar ziekenhuis. U wordt gebeld zei de arts wel 3x.
Maandag 11.00 uur heb ik zelf gebeld. Om 16.30 foto’s….rib is gebroken. Longen ok. Pijnstillers en kalm aan.

Heeeeel jammer, was net lekker 3x in de week weer aan het sporten. Plan  om kalmpjes te gaan tennissen….dus niet…..dit duurt wel weer 6 weken…grrrrr

Eén voordeel: Parki en mijn isichias hielden zich gedeist.

Mijn fietszadel is verlaagd zodat ik met beide voeten makkelijker op de grond blijf. Nu nog even niet fietsen!

Ga terug naar alle blogs van Marianne van den Broek

Reacties

Terug naar boven