In mijn leven voordat Hans parkinson kreeg, ben ik nooit jaloers geweest. Niet jaloers op mooie auto’s van anderen, fantastische inrichtingen in mooie huizen. Prachtig vond ik de verhalen over verre reizen en trektochten. Nooit was ik afgunstig op grootouders met voorbeeldige kleinkinderen en ga zo maar door.  Altijd was ik in staat complimentjes te geven, mee te leven met mensen die trots zijn op hun bezit. Ik kon met vriendelijke woorden iets zeggen over een leuk kapsel of een mooie outfit. Ook nu gaan opmerkingen over bovenstaande zaken mij nog goed af. Anders wordt het als mensen dingen gaan ondernemen die voor mij onbereikbaar zijn geworden. 

Door de parkinson van Hans voel ik een steek als iemand zegt: “We hadden zoveel zin in een weekendje weg en we zijn meteen gaan pakken.” ”We zijn gisteren zomaar naar de film gegaan.” Ik heb mijn oude  schoolvriendin opgezocht en ik ben blijven slapen.” In tijdschriften krijg ik kriebels van teksten zoals: “Boek snel een midweek. Puzzel mee en win een reis naar Zwitserland. Kom naar de gezondheidsbeurs. Ga met ons op reis en krijg verrassende excursies.”

In het leven van Hans en mij is geen plaats meer voor onverwachte ongeplande uitjes. Een uitstapje moet goed worden voorbereid in woord en uitvoering. Dat kost heel veel tijd,  energie en organisatie. De spontaniteit is verdwenen en ik zal mijn weg in de situaties die voor anderen vanzelfsprekend zijn, moeten vinden. Teksten en slogans die prikkelend zijn, zal  ik maar overslaan.

Er is ook een jaloersheid waarbij je het de ander wel gunt, maar het zelf ook wel zou willen.

Ga terug naar alle blogs van Wilna Capelle