Blog: Logopedie
24 januari 2022
“Wat zeg je? Doe maar kalm aan. Ik wacht.” Het wachten duurt wel erg lang en dan word ik toch ongedurig. Natuurlijk weet ik dat dit niet goed is. Vanaf de eerste verschijnselen van de ziekte P heb ik altijd gezegd dat het ontbreken van echte communicatie met Hans het ergste voor mij is.
We hebben voorgaande jaren al logopedie gehad. De eerste keer gingen we met de auto (15 km) naar de logopediste. De tweede keer kwam de logopediste aan huis. Hulpverleners op het gebied van spraak moeten wel kennis hebben van Parkinson. Dat maakt het consult makkelijk.
Nu wordt het tijd dat we weer eens wat gaan doen aan het praten van Hans. Nog steeds praat hij zacht, fluisterend en kan hij niet op woorden komen. Vaak begint hij een zin en kan deze dan niet afmaken. Dat is vervelend voor Hans en voor mij.
Door kennissen wordt ons een apparaatje geadviseerd waardoor de communicatie met woorden en plaatjes simpel zou zijn. De derde logopediste komt ook aan huis; wel zo makkelijk. Al snel zegt ze dat er niets aan de hand is met zijn stem, maar dat de aansturing ontbreekt. We gaan eerst oefeningen doen en laten het apparaatje rusten tot een later tijdstip.
Hans moet luid en laag gaan tellen, de dagen van de week en de maanden noemen. Ik ben er steeds bij aanwezig, want het is van belang dat we komende week gaan oefenen. De logopediste, Hans en ik moeten soms erg lachen want hij praat inderdaad al gauw duidelijk en met een goede heldere stem. We zijn blij.
De volgende dag vertel ik alles aan onze hulp Karin en zij gaat meteen aan de slag. Ze maakt papieren met de thema’s: ontbijt, lunch , wat wil je gaan doen? Iets buiten, iets binnen? En ze werkt de thema’s uit. Hans kan dan iets aanwijzen en daarna moet hij het hardop zeggen. Het werkt perfect en voor mij is het heerlijk dat niet alle verantwoordelijkheid op mijn schouders drukt.
Er wordt een vervolgafspraak met de logopediste gemaakt, omdat Hans een overvloedige speekselafscheiding heeft en kwijlt; daar gaan we ook aan werken.