Blog: september 2022

Blog: september 2022

14 oktober 2022 door Marianne van den Broek

Het wordt er niet vrolijker op. Wat een malaise in de wereld. Ons kleine kikkerlandje ontloopt het niet. Boerenopstand, Groningers in hun scheurende huizen. Ontzettend veel vacatures met daartegenover veel werklozen. Te weinig woningen, Oorlog…Zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan maar dát is nou juist het probleem. Ik wil het eigenlijk allemaal niet weten. Heb al genoeg aan mijn eigen huis en haard. En niet te vergeten de onwelkome indringer Parki(nson).

Het is even wennen dat we, tot nog toe, weer mogen feesten, knuffelen, vliegen (liever niet…mij niet bellen) na 2 jaar Corona. Ik ben het allemaal een beetje ontwend. Ik kan eigenlijk niet meer zo goed tegen drukke winkels, markten, festiviteiten. Het zweet breekt me uit. Dat hoeft niet aan parkinson te liggen want ook de leeftijd gaat meespelen. Ik ga mijn moeder steeds meer begrijpen. Zij was een echt huismusje, ze vermaakte zich prima. Verknipte jurken en naaide er weer een mooi eigentijds ‘kleedje’ van. Breien ging niet meer op latere leeftijd (85+). Maar, niet getreurd, ze kon een breisteek met de haaknaald nabootsen. Ze had zo in haar eigen huis twee slaapkamertjes omgebouwd (volgestouwd) tot overvolle winkeltjes vol met dingetjes die nodig zijn om weer wat moois te maken. Schitterend toch ?! Ze had scoliose, altijd veel pijn, rustte elke middag een uurtje. Mijn vader daarentegen wilde altijd ‘de hort’ op. Had geen rijbewijs dus deed alles op zijn scootertje. Toen hij parkinson kreeg werd dat een brommobiel.

Ja, je leest het goed, mijn pap had ook parkinson. Zijn geest wilde wel maar zijn lichaam hield hem tegen. Van: wat zijn ogen zagen maakten zijn handen, naar opgesloten zitten in zijn eigen lichaam. Hij trilde, ik niet. Hij zei dat hij geen pijn had, ik wel. Hij werkte 40 jaar als magazijn chef op een chemische fabriek, ik werkte daar bijna 4 jaar op kantoor. Wij hadden dezelfde humor…..

Wij wonen op de grens van 2 dorpen en in deze nabijgelegen dorpen is van alles te beleven in september. Braderie, kermis, kermisoptocht, verlichte botenshow, vuurwerk, pramenrace, kunstroute, feestweek, voor elk wat wils. Tel daarbij op de verjaardagen, familie-feestjes, sociale verplichtingen, 3x in de week e-gym, regelmatig fietstochtjes van 40 km, 1x in de week fysio, 1x tennissen, 5 x Nederland in beweging…. Nou dan snap je dat ik keuzes moet maken en dingen moet ‘laten’. Het extra shotje-knopje van de pomp wordt dan een paar keer ingedrukt. Moet me terugtrekken en bijkomen om weer verder te gaan. De ochtenden blijft een crime…niet bellen en activiteiten vóór 10.30 uur.

Ook de niet meer te leveren medicijnen veroorzaken 4 weken misselijkheid. En, vrouwenkwaal, een verzakking geeft ongemak. Gynaecoloog liet zien hoe een ring geplaatst kon worden. Op mijn vraag of dat dan ook ondersteboven-achterstevoren zou kunnen gaan was een stellig NEE. Je raadt het al: hij ging ondersteboven-achterstevoren. Ze heeft mijn boekje gekocht, wilde wel eens lezen hoe de weg naar de pomp er uit kan zien. Ha,Ha

Dit was het weer.
Marianne

Ga terug naar alle blogs van Marianne

Reacties

Terug naar boven