Blog: Zo Marianne
21 februari 2023
Wat is het toch een gekke, onvoorspelbare wereld aan het worden. Vroeger, en dan heb ik het over heeeeel vroeger, toen er nog geen telefoon, internet, televisie was gebeurde er ook van alles. Maar, buiten de mensen dichtbij, was er geen hond die daarvan iets wist. Het ging er toen best wel barbaars aan toe! Onthoofdingen, verbranding, voor de leeuwen gooien, je kan je hele fantasie erop los laten. Ook natuurrampen, overstromingen, vulkaanuitbarstingen. Ook daar kan je weer van alles bij bedenken. Maar, heerlijk rustig, de rest van de wereld wist van niks.
Nu wordt je overstelpt met veel narigheid. Op tv komen Jan, Piet en Klaas opdraven in allerlei praatprogramma’s, ‘deskundig’ babbelen ze uren achter elkaar. Je kan geen krant open slaan of je wordt er mee geconfronteerd. Ons landje loopt vol. Er is geen huisvesting. Er is personeelstekort terwijl er veel werklozen zijn. De mensen willen loonsverhoging. Gevolg is dat de werkgevers de prijzen omhoog moeten bijstellen en zo de cirkel weer rond is ! Mensen die jaren lang hebben gespaard, 7 dagen in de week werkte, risico’s hebben genomen, mensen aan het werk hebben gehouden, mogen nu hun zuurverdiende geld inleveren. In Nederland mag je niet ‘rijk’ zijn.
Mensen hebben een kort lontje, eigen meningen, voelen zich snel beledigd/gediscrimineerd.
Weet je, ik heb er soms genoeg van. Stress werkt nogal door bij parkinson. Ik focus me op mijn kleine wereldje om me heen. TV uit, lees in de krant alleen de ‘leuke’ dingen. Ik moet bijvoorbeeld altijd vreselijk lachen om de strip Weltevree. Heel herkenbaar. Het is, voor mijn eigen bestwil, kop in het zand steken. Maar lieve mensen, het leven (kan) kort zijn dus geniet ervan!!
Ik heb bovendien nu 6 weken de opdracht om NIKS te doen! Dat is voor mij natuurlijk bijna niet te doen. Met parkinson moet je juist VEEL bewegen, veel sporten. Ik sportte elke dag (met Olga ha,ha) 3 x in de week sportschool, fietsen, altijd in de weer. Ik hoop niet dat ik, per ongeluk, al teveel gedaan heb. Nog 4 weken dan staat het licht op groen!
Iets heel anders: ik hoorde vandaag in een podcast gesprek van iemand zonder parkinson met iemand die de diagnose wel had. Het was zo herkenbaar. De vragen die gesteld werden en de antwoorden daarop. Ik dacht op dat moment: iedereen zou het boekje 'Parkinson….loop naar de pomp!!' moeten lezen. Dan weet iedereen wat er allemaal bij komt kijken. Degene met parkinson herkent het, vóórdat de acceptatie er is zijn er al heel wat tranen geplengt. De onvoorspelbaarheid van de parkinsonsymptomen, het geworstel met de juiste pillen. Partner, kids, familie, vrienden niet al te ongerust maken.
Ik schrijf deze blog als een ‘tussendoor’ blog. Ik moest het even kwijt. 3 jaar geleden schreef ik elke week een blog, dat is dus dat boekje geworden. Misschien dat ik er nog eens aan ga beginnen en dan ‘loop MET de pomp!!
Ga terug naar alle blogs van Marianne