Blog: Skiën en over de grens
20 maart 2023
Het was dus een heerlijke vakantie in de sneeuw. De eerste dagen vermaakte ik me prima in de sauna of In het stadje. Toen begon het te kriebelen. Vriend en familie namen alleen de blauwe pistes en dat zou volgens hen ook voor mij een eitje moeten zijn. Ik kreeg steeds meer zin om het weer te proberen. Vorig jaar ging het tenslotte ook goed.
Ik besloot het goed aan te pakken en boekte een privéles. De volgende dag ging ik met een superaardige skileraar de berg op. Ik vertelde hem nogmaals over mijn parkinson en vroeg hem eerlijk te zijn. Als het niet meer verantwoord voor me was om te skiën, wilde ik dat van hem horen. Met die verzekering begon ik de piste af te dalen. En wonder boven wonder, het ging super. Het is net als met fietsen. Je verleert het nooit. Ik genoot weer op de lange latten, glijdend door de sneeuw. Heerlijk was het. Ook de dag erna ging ik de berg op. Het bleef toen bij een bescheiden afdalinkje, omdat het boven in de hut veel te gezellig was en ik daar heerlijk zat met een gezellige dame die ook rustig aan deed. We gingen aan het eind van de middag prinsheerlijk met de gondel naar het dal.
Ik besloot nog een dagje te skiën. Met zijn allen hadden we een heerlijke dag op de zonnige piste. We wilden nog 1 afdaling doen. Ik ging ook mee, het ging weer super. “Zullen we nog een cabine nemen? Dan kunnen we daarna een flink stuk skiën.”zei iemand. Toen hadden mijn alarmbellen moeten gaan rinkelen. “Niet doen!, je hebt al veel gedaan vandaag!” Maar de bellen rinkelden niet. Vlak voor het laatste stukje, terwijl ik stil stond, leunde ík teveel op mijn bergski en viel op mijn zij. Niks aan de hand. Ik kon alleen niet meer overeind komen. Had ineens ook geen kracht meer om mijn ski’s uit te doen.
Ineens voelde ik me compleet machteloos. Ik kreeg ineens visioenen van de laatste gondel omlaag die ik zou missen, mezelf liggend in een banaan van de berg af getransporteerd en toen ik me realiseerde dat het bijna tijd was voor een nieuwe portie levodopa, die ik zo niet kon innemen, moest ik echt mijn best doen om niet in paniek te raken.
Gelukkig was nicht er nog, een aantal meters onder mij. Na vergeefse aansporingen mijn kant op kroop ze uiteindelijk door de sneeuw naar mij toe en kreeg mijn bindingen los. Het lukte me op te staan en weer op mijn ski’s te stappen. Ik stond weer. Maar ik was door alle inspanning en stress compleet out. Ik was stijf en kortademig. Wist nog maar één ding; nu veilig de gondel halen. Heel voorzichtig ging ik omlaag. Er was niets meer over van de mooie parallel schwung. In pizzapunt, zwaaiend met mijn stokken lukte het om de eindstreep te halen. Daar wachtte de volgende beproeving: in de rij voor de gondel omlaag. Ook die overleefde ik, net als de paar meters naar de apres ski hut. Terwijl ik daar op een barkruk neerplofte en vriend een groot glas cola voor me haalde, voelde ik me echt ellendig. Kortademig, raar, stijf, tot niets meer in staat. Er ging een Nederlandse man tegenover me zitten en hij keek me indringend aan. “Gaat het wel goed met je?” En toen:”Of heb je een pilletje genomen?” Ja hoor, het was weer eens zo laat! Ik zag er blijkbaar zo belabberd uit dat men dacht dat ik een feestpil had ingenomen.
Na nog wat drankjes en mijn levodopa kwam ik weer tot leven en na een kort wandelingetje kon ik op mijn hotelbed ploffen. Ik was echt diep gegaan die middag. Te diep.
Thuis echt heel rustig aan doen volgende week, had ik mezelf voorgenomen. Nou, er zat ook niet veel anders op. Ik kon alleen maar rustig aan doen. Mijn energieniveau was enorm gekelderd. Terwijl ik gewend was om de drie uur mijn levodopa in te nemen, had ik nu al na twee uur behoefte om ze in te nemen. Ik liep beroerd. Het was al met al niet fraai. Na een week thuis herinnerde ik me wel eens gelezen te hebben over mensen met parkinson die over hun grenzen gaan, dan flink achter uit gaan en er nooit meer bovenop komen. Zou dat mij ook gebeuren?
We zijn nu alweer twee weken verder. Het gaat gelukkig weer wat beter. De tussenpiltijd ligt weer bij de drie uur en ik kan weer beter lopen. Ik ben snel moe, nog steeds. Daar geef ik me dan maar aan over.
Lesje geleerd. Ik kan nog best veel, maar ik moet beter doseren. Ik ben namelijk wel iemand die al 15 jaar parkinson heeft met alle gevolgen van dien. Mijn lichaam is niet meer in staat om op extremen te reageren, en als ik nog wat langer mee wil moet ik die extremen niet opzoeken. En nu kijken of ik die bel wel aan het rinkelen krijg, als het nodig is om me er voor te waarschuwen.