Blog: Meer medicatie
18 juli 2023
Ik heb al een hele tijd dat ik het gevoel heb, dat ik te soepel ben. Ik heb een duodopapomp. Als ik teveel medicatie krijg, gaat het niet omdat ik te soepel ben. Als ik te weinig medicatie krijg ben ik te stijf en is het rustig denken ook een beetje moeilijk.
De laatste tijd merk ik dat mijn behoefte om dingen alleen te doen weer groter wordt. Dus daar ging ik met mijn elektrische driewieler de afgelopen week. Hans kon via de app de locatie zien waar ik was. Hij kon me dus volgen. Dat doe ik voor de zekerheid. Ik ben samen met mijn hondje Buddy naar een watertje gefietst in het buitengebied van Winterswijk. Het was niet zo ver van mijn huis.
Ik was extra ’s morgens gegaan. Zodat ik nog zoveel mogelijk energie zou hebben. En de natuur vind ik zó fijn om in te zijn. Normaal laadt dat me helemaal op.
Toch kreeg de spanning (off moment) me te pakken. Eerst zocht ik het bij mezelf. Had ik iets verkeerd gedaan? Nee. Had ik ergens niet aan gedacht, dat ik toch spanning had? (Voor mij voelt dat als paniek.) Nee. Het lag dit keer eens niet aan mezelf.
Ik had direct bij gedoseerd. Het duurt dan een half uur voordat ik weer normaal ben. Ik had een tijd gewacht. Op een gegeven moment was ik rustiger. Toen ging ik de uitdaging aan. Buddy in het mandje gezet, en zelf op de fiets gestapt, op naar huis. Mijn tactiek was, op mezelf inpraten dat er niets aan de hand was. Er kon namelijk niets gebeuren. Heel rustig fietste ik de goede richting op.
Maar hoe korter ik bij de rondweg kwam, hoe moeilijker het werd. Ik wilde er over heen, maar het is meestal vrij druk. Ik ben toch maar gestopt. En ergens waar we in de schaduw konden staan, heb ik mijn fiets geparkeerd. Ik baalde als een stekker. Gelukkig was mijn vriend Hans thuis, en heeft me opgehaald.
Toch was het voor mij fijn om te merken dat er dan altijd lieve mensen op aarde zijn. Een postbezorgster zag dat het niet ging en stopte met de vraag of ze wat voor me kon doen? “Nee” antwoordde ik. “Je kunt niets doen behalve een praatje maken. Dat leidt me af van mijn probleem.” Ze bleef gelukkig ook rustig. Het was zelfs een leuk gesprek. Ze vond dat ik er, ondanks de spanning, toch positief in stond. (Fijn om te horen. Doe ik toch wel veel goed.)
Hans kwam al gauw. Hij ging op de fiets en ik, lopend met Buddy. Samen gingen we naar huis. Op het moment dat we thuis waren, besefte ik dat het toch mogelijk moet zijn om in mijn eentje iets te kunnen doen.
Normaal heb ik het liefst zo min mogelijk medicatie. Bij de volgende controle toch maar de extra dosering iets laten verhogen……