Ik weet niet hoe het komt, maar ik heb vandaag een grote grijns op mijn gezicht. Ben ik zo blij dat het eindelijk zover is?

De eerste jongen legt heel kalm en vakkundig mijn infuus aan.

Ik word door een klapdeur gereden. Hier is het lawaai van bouwvakkers duidelijk te horen en als het geboor even verstomt maak ik de flauwe grap dat de chirurg zeker net weer begonnen is.

Dan maak ik kennis met de anesthesist. “Mevrouw, ik liep uw bed al voorbij. Ik zocht iemand van 61 jaar, maar dat blijkt u te zijn. Ik had u jonger ingeschat.” Zo’n opmerking streelt natuurlijk mijn ego en mijn grijns wordt nog groter. “Wij zijn van hetzelfde bouwjaar, zie ik.” De aanesthesist vertelt dat hij er eentje van een tweeling is. Dat zijn moeder niet wist dat ze er twee tegelijk kreeg en dat ze allebei stuitliggertjes waren.

Ik vertel hoe ik als klein baby’tje in het ziekenhuis werd gedoopt. Het was te koud voor de kerk in de winter van ‘63 en ik was een “mager katje” zoals mijn oma zei. Ze durfden me niet in de kerk te dopen.

Ik had nog uren kunnen kletsen met die superaardige anesthesist, maar ik mocht in het kapje ademen. “Denk maar aan het mooiste vakantieland waar u ooit geweest bent,” zei de man met het kapje.

Daar ging ik. Met mijn bergschoenen liep ik door heerlijk ruikende bergweitjes, heel even belandde ik nog in Nieuw Zeeland en vanaf daar dacht ik even niets meer.

Wat heerlijk als je door zulke fantastische mensen je operatie wordt binnengeloodst, volkomen relaxed.

Ga terug naar alle blogs van Hannie Meijerink