De slak, de haas en de schildpad

Ik  vraag me al een tijd af, wanneer ik eens over dit typische Parki-symptoom zou gaan schrijven.

Vroeger stond ik 35 minuten na dat de wekker afliep al naast mijn fiets, om naar het werk te gaan. Nu heb ik ongeveer 20 minuten nodig om me te wassen en aan te kleden. Douchen vraagt iets meer tijd, haar wassen ook. Het is niet erg. Je moet er wel rekening mee houden. Dus eerder de deur uit, meer tijd nemen om de wandelschoenen (met veters – grr) aan te doen , meer tijd om een onwillige arm in de mouw van mijn jas te duwen.

Vroeger was ik een uitgesproken ADHD-er (Alle Dagen Heel Druk). Mensen die me pas anderhalf of twee jaar kennen zeggen verbaasd "ADHD? Jij? Maak dat de kat wijs!".

De doorslag voor dit blog was de uitspraak van Karina, een Scouter-collega (zonder-parkinson): "Snelheid zit er bij mij niet meer in, maar een slak komt ook op de plaats van bestemming, alleen wat later." En aangezien ik een hekel heb aan te laat komen… is mijn oplossing: eerder vertrekken.

En dat doet me denken aan de fabel van de haas en de schildpad. Dit is een van de fabels van Aesopus, een verzameling fabels over dieren die door de Griekse slaaf Aesopus omstreeks de 6e eeuw voor Christus zouden zijn geschreven.

In de fabel over de haas en de schildpad houden de twee dieren een wedloop. De haas denkt makkelijk te zullen winnen en spant zich totaal niet in. Onderweg denkt hij gerust een dutje te kunnen doen, maar als hij wakker wordt, heeft de schildpad de finish al bereikt. Zo verliest de haas toch de wedstrijd.

De moraal van het verhaal is dat je niemand mag onderschatten. Het komt erop neer dat de aanhouder wint. 
Bron: https://nl.wikipedia.org/wiki/De_haas_en_de_schildpad

Op de fiets naar de neuroloog in Alphen

Eind maart had ik een consult met een nieuwe neuroloog. Voor deze arts moet ik naar Alphen aan de Rijn. Er is een prima busverbinding. Bij goed weer kan ik het ook fietsen. Vond ik. 

Het was heerlijk weer, en met windkracht 3 zou het een fijn tochtje worden. 's Ochtend ging ik niet mee met mijn wandelgroepje. Dat zou teveel zijn, helaas. Ik besloot heel ruim de tijd te nemen. Op de heen weg volgde ik de busroute. Mocht het niet gaan, kon ik overstappen op de bus. Maar het lukte!

Eenmaal in Alphen vroeg ik een paar keer aan voorbij gangers of ik nog goed reed. "Mooie fiets!", vond een van de wegwijzers. "Rijd je daarmee het ziekenhuis in?" Lachend zwaaiden we elkaar gedag. Mijn vierwieler kon naast de fietsenstalling staan. Ruim op tijd nam ik plaats in de lege wachtkamer. 

Ik was ruim op tijd aanwezig, de arts riep me om klokslag 14 uur binnen. We maakten kennis. Aan het eind van het gesprek stelde hij een ander medicatieschema voor. Meer levodopa, iets minder entacapone, en de Neupro-pleisters afbouwen naar nul. Over een maand belt hij op, om te horen hoe het gaat. Ik hoop dat ik me dan beter voel!

Een vriendin appte of ik thuis was en of ze kon komen. Toen ik antwoordde dat ik na het consult eerst nog terug moest fietsen, bood ze aan om voor me te koken. Wat een heerlijkheid!

Toen ik buiten de fiets van het slot haalde, stond een mijnheer er belangstellend naar te kijken. Ik beantwoordde zijn vragen en gaf hem een folder mee. "O, wat ben ik blij met uw informatie! Ik ga er over nadenken"

De terugweg was eenvoudiger dan de heenweg. Ik reed al snel de stad uit en over een bekende weg richting huis. Wel af en toe samen met auto's. Uitkijken dus! Ik genoot opnieuw van het fietsen. Vanaf Koudekerk nam ik een vrijliggend fietspad. Dat fietst fijner, dan wanneer er auto's langs me zoeven. 

Na een uurtje was ik thuis. Ik paste meteen mijn weekdoos aan. Extra pilletjes er in, entacapone om 21 uur er uit. Verder bleef ik zitten. Tjonge wat was ik moe!

Vriendin kwam, kookte en stuurde me weg als ik in de keuken verscheen. Na gezellig en lekker samen eten, deed ze ook nog de hele vaat! Wat een verwennerij!

Ga terug naar alle blogs van Ria Snoek