Het voelt ook echt als de dag van gisteren. Ik ging naar het ziekenhuis toe. Woensdag 3 juli 2024 om 10 uur was de eerste afspraak. Bij deze afspraak werd de radioactieve vloeistof ingespoten. Hierdoor kunnen ze de hersenactiviteit zien op de scan. Het prikken lukte weer eens niet, dus er moest iemand bijgehaald worden. Ondertussen zei het meisje dat me in eerste instantie probeerde te prikken dat ze zo hoopte dat alles oké zou zijn. Na het toedienen van de vloeistof mocht ik weer even naar huis.

Drie uur later, om 13:05, stond de scan gepland. De man die me ophaalde had ik die ochtend ook gezien. Hij legde uit hoe het werkte, ik kon gaan liggen en hij stelde alles in. Ik vond de scan niet zo erg. Vergeleken met een MRI stelt het weinig voor, vond ik. Even later kon ik weer naar huis.

Ik was die middag letterlijk misselijk ervan. Ik bleef maar kijken of er al een uitslag te zien was. Niet veel later die middag stond de uitslag van de scan online. Je krijgt dan een melding dat er dingen in kunnen staan die je nog niet weet, maar sorry ik was toch echt veel te gespannen en nieuwsgierig. No way dat ik ging wachten tot de afspraak van vrijdag.

Ik schrok me dood. Er stond een langere tekst dan ‘geen afwijkingen gevonden’, maar wat er wel stond was in dokters-taal. Geen idee wat dit betekende, maar het was wel duidelijk dat ze iets gevonden hadden. Ik belde huilend mijn moeder op, die gelijk naar mij toe kwam. Zij had een paar maanden eerder de scan gehad, dus qua uitslag hadden we iets om te vergelijken. Het was niet helemaal hetzelfde wat er stond, maar geen idee of dat goed of fout was.

Ik heb de hele nacht wakker gelegen en heel internet afgespeurd om te kijken wat ik kon vinden over de dokters-taal die er stond. Parkinson kwam gelijk naar voren, maar in andere woorden. Dus het zei nog weinig.

De dag erop hebben we vooral veel afleiding gezocht. Een kaarsje gaan aansteken bij de Heilige Eik, een ijsje gaan halen in een dorp verderop. In de avond gingen we sushi eten, en echt het is dat ik niet alleen was, anders had niemand me geloofd maar toevallig zat het hele team dat gisteren op de afdeling werkte, naast ons. Het leek wel een soort teamuitje. Hoe verzin je het. Daar ging de afleiding dus. Ik had een paar keer oogcontact met de man die de scan had gemaakt. Zou hij de uitslag al weten?

Het was eindelijk vrijdag. Ik zou in de ochtend een belafspraak hebben met de neuroloog. Ze ging er echt vanuit dat er niks aan de hand was. Mijn moeder kwam die ochtend naar mij, zodat we de belafspraak samen konden doen. Vroeg in de ochtend belde de assistent met de vraag of we toch naar het ziekenhuis konden komen. De neuroloog wilde me graag zien. Toen ik dit hoorde, wist ik het zeker: dit is niet goed.

Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis was het zo ongemakkelijk. De neuroloog leek niet goed te weten wat ze moest zeggen. Ze had dit nog nooit gezien en gaf aan dat de scan misschien niet goed gelukt was of dat ze wellicht te weinig kennis hadden. Ze wilde me met voorrang doorverwijzen naar het Radboud UMC in Nijmegen. Daar hebben ze de specialisatie. Wat uiteindelijk, na nog wat extra onderzoek, de plek was waar ik op 30 augustus toch echt de diagnose kreeg.

Bekijk hier alle blogs van Saskia Mingels