Zo waren daar drie deernes² die de dik- en moegelopen spieren der deelnemers los masseerden. Vriendelijke vrijwilligers/medewerkers stonden je bij met raad en daad, al was het maar om even een foto te maken van het finishmoment.

Er was een ruim aanbod van – al dan niet gesponsord en gezond – eten en drinken. Zitplaatsen zat, met en zonder schaduw, aan biertafels en op terrassen en daarmee ook gelegenheid om met elkaar in gesprek te raken. En wat is een wieler- en hike-evenement zonder speaker en muziek? De speaker becommentarieerde op een prettige manier het geheel. De muziek echter werd wat veel voor onze seni-oren. En onze benen werden al weer onrustig, zodat we gaande de middag de rugtas weer omhingen en verdwenen achter de Limburgse heuvels.

We stonden even stil in en bij het prachtige landschap. Vanaf de Cauberg keken we terug op een geweldige Hike in een fantastische omgeving en bij ideale weersomstandigheden.

De speciaal bedrukte Jolie À Deux hoodies bleken tijdens de Hike veel te warm! Bij (flinke) regen zou het gezien de talrijke opstapjes en hellende stukken vol zand en gravel een Glij-Hike worden, die ook zonder drs. P. op je nek een gewaagde onderneming zou zijn. Maar dat is een uitdaging die een volgende Hike zeker niet in de weg mag staan! Laat dit geen gelopen race zijn!

Ook via dit blog allen dank voor het lezen, de aanmoediging van ons als Team Jolie À Deux en voor de materiele support, welke laatste via 36 donaties € 741,- van de beoogde € 750,- opbracht!! Vandaag, 11 september 2025, is de totale opbrengst voor BikevoorParkinson € 332.591,- waarvan € 13.284,- voor HikevoorParkinson.

Nog niet uitgelopen

De beloofde 10 kilometer van de Hike bleken er, inclusief verkeerd lopen, ruim 11 en een half, aldus mijn snuggere polsuurwerk. Een parcours over grillige paden, een ongelijke ondergrond vol obstakels in een tempo dat ons tegenwoordig nog zelden lukt. Marianne moest moeite doen om me bij te houden. Na het verpozen op de pleisterplaats, die we gelukkig konden verlaten zonder blarenpleisters plakken, waren onze benen – zoals gezegd – al weer onrustig. Deze Hike en het geweldige gevoel tijdens het lopen, smaakten naar meer. Aldus maakten we vandaag de 20 kilometer vol! En dat rechtvaardigde volgens ons een terrasje bij een van de vele horecagelegenheden in Valkenburg. De septemberavond koelde snel af, vandaar een alras: "Tabee uitspanning." En op naar de grootgrutter om iets te eten halen voor op de hotelkamer.

Lopend oogt de wereld anders

Daar draaiden we – moe maar voldaan – om 10 uur het licht uit. Dit na een dag die uren voor zonsopkomst startte, om na tweeëneenhalf uur rijden de Hike zo vroeg mogelijk te kunnen lopen. Onze overnachting van 6 op 7 september was in Urmond of all places. Een lelijke – tegelijk een fraaie skyline vormende – koeltoren op een industrieterrein is het eerste wat daar opvalt. Maar ook in de regio Urmond valt er wandelend veel te zien, waar je, gemotoriseerd, aan voorbij zou gaan. Zo is daar de route door en om het Heidekamppark. Na deze route en in totaal 12 kilometer verder, gunden we ons wederom een terras, dit keer in de – vermeend laatste – zomerzon.

Lopen doet verlangen naar weer en meer lopen

De volgende dag zou ook in de regio Nijmegen, onze volgende etappe, het weer veel minder zijn. Dat laatste viel mee. Met prima wandelweer startten we op de oude Holleweg in Berg en Dal en gingen we over nostalgische paadjes met fantastische doorkijkjes richting Nijmegen. Omdat we iets vergaten, moesten wij teruglopen, maar de teller liep door. De extra stappen in dit mooie gebied waren echter bepaald geen straf. Onderweg zagen we ook de routebordjes van de Walk of Wisdom en fantaseerden we over het spoedig nogmaals lopen van die meerdaags tocht en wie weet nog eens een klein 'Zoutpaadje'³ lopen nu het nog kan.

We lopen stad en land af om…

Onze bestemming was een winkel in de Lange Hezelstraat, de oudste winkelstraat van Europa. En dat om een Indiaas lampje te ruilen. "Die straat, da’s ver genoeg!", vond en zei stellig de luie kant in mij. Die helft maakt graag gepast (mis)bruik van mijn kwaaltje om vooral iets nìet te hoeven! Maar Marianne memoreerde de mooie herinneringen aan het lopen over de Waalbrug en iets over uitdagingen en terrasjes verdienen. Je raadt dus hoe dit afloopt. Die ene Waalbrug oversteken en via de andere terug de imposante Waal over richting de Lange Hezelstraat. Weldra uitgewinkeld blijkt er nog tijd en energie over, dus komen wij wederom twee maal over de brug voordat we gericht op Berg en Dal aangaan. Met weer 20 kilometer op de teller sluiten we dit geweldige weekend van de dito HikvoorParkinson af. Ons wacht weer de waan van alle dag en het vaste voornemen het goede van dit weekend vast te houden!

Eigen roem, of ode áán en de zin ván het lopen?

Wat is dat nou, dat steeds weer zeg maar koketterend opgeven over die kilometers? Voor menigeen met en zonder parkinson betekent dat enkel een frustrerend onbereikbaar doel. Zo’n afstand, daar draaien anderen hun hand niet voor om, dan wel tillen hun voeten er nog niet voor op. We zijn trots op en blij om wat (toch nog) wel lukt. Het is een ode aan het bewegen en in dit geval ook aan de HikevoorParkinson! In de waan van de dag wordt een stevige wandeling iets waar je steeds meer tegenopziet. Het kost te veel tijd (er liggen nog zat andere klussen). Het duurt lang voor je op gang komt en het lopen voelt vooral als afzien. En somber denk je aan wat je vroeger kon en wat nu steeds minder gaat. En voor je ’t weet blijf je – en laat je het erbij  – zitten. Maar dan, bijvoorbeeld tijdens de Hike, merk je dat je een lekker tempo hebt, je hellinkjes en avontuurlijk paadjes kunt nemen! Voor jezelf een geweldige ervaring en anders wel voor je geliefde, of anderszins meelopende maatje(s). En natuurlijk weten we dat terwijl jij daar loopt, of ik dit schrijf, Boktorandus P. als uiteindelijke overwinnaar, genadeloos verder knaagt aan onze gebinten! Wij zijn ook niet gek. Maar door flink bewegen blijven we toch nog even weg van de geraniums! En lopend onderweg, komen we los van de waan van de dag, is er tijd en aandacht voor elkaar (wie elkaar ook moge en mogen zijn), gelegenheid om gezellig te ouwehoeren en/of meer diepgang te zoeken. Het kan zonodig ook over zingeving gaan, zo het lopen alleen al geen zin geeft. De goede zin, de ontspanning, de omgeving lijken allen te inspireren. En wat me bijvoorbeeld ook opviel is dat ook los van de inhoud, het spreken gemakkelijker gaat tijdens het lopen.

Tot zover onze impressie over hoe het loopt rondom de HikevoorParkinson.

Voetnoten