Fietsen op een gewone fiets ging al jaren niet meer in verband met hartfalen, maar nu staan alle lichten op rood voor de e-bike. Te star in het verkeer, zeker bij drukte in de stad of op het fietspad. Grote kans op valpartijen bij het opstappen, afstappen en omdraaien. Grote kans op ongelukken.

Daarnaast heb ik last van plotselinge bloeddrukdalingen en dus duizelingen. Ik viel regelmatig van de trap een paar treden naar beneden ondanks geconcentreerd de trap bestijgen. Ook lag ik languit op de overloop omdat alles zwart voor mijn ogen werd en daar ging ik. Voor hetzelfde geld stort ik dan de trap af. Gevolg: een traplift. En daar ben ik heel blij mee.

Ook word ik nu drie maal in de week geholpen met douchen en aankleden. De tussenliggende dagen helpt mijn vrouw mij of pruts ik zelf wat aan met de lichamelijke verzorging. Het is even wennen, maar ik ben ook hier erg blij mee. Het is de huisarts die in eerste instantie bij de signalen die ik gaf heeft ingegrepen. De ergotherapeut was het hiermee eens. Nu ben ik hieraan gewend.

Ik heb een tijdje een inlegkruisje uitgeprobeerd omdat ik plotseling een hevige aandrang voelde om te plassen en bang was mezelf onder te pissen. Met die aandrang kan ik nu aardig overweg.

Met het verlies van libido heb ik een aantal jaren gestreden. Maar ook hiermee ben ik (en is mijn echtgenote) in het reine gekomen. Afscheid nemen en accepteren van de nieuwe situatie zijn essentieel.

De ziekte van Parkinson maakt heel moe. Ik heb daarbij ook hartfalen zoals ik eerder benoemde. Die moeheid vind ik een van de moeilijkste dingen om mee om te gaan. De levenslust, levensenergie is kwijt. Ik slaap zeker 14 uur per etmaal. Gelukkig een lange nachtrust plus overdag regelmatig out. Ook dat vraagt acceptatie, van jezelf en van de direct betrokkenen bij jou.

Nu dus raak ik mijn enige vervoersmiddel kwijt. Ik stel het nog uit met alle risico's van dien. Dit vind ik een van de belangrijkste beslissingen gedurende mijn leven. Het verlies van vrijheid en autonomie.

Mijn dagen worden korter, de wereld om mij heen kleiner. En toch tel ik mijn zegeningen over dat wat er nog wel is. Anders loert de depressie en daar wil ik niet aan toegeven.

Ga terug naar alle blogs en vlogs van Rik Bronkhorst