Dus op 1 januari gelijk nadat de klok 12 uur geslagen had heb ik me ingeschreven. Ik was van plan stevig te trainen. Had een heel opbouwschema in mijn hoofd maar dat werkt dus niet. De ene keer regende het de andere keer was het te warm of ik had de afstand verkeerd ingeschat en bleek het toch minder ver dan ik dacht. Dus mijn plan om een keer 30 km te lopen viel helemaal in het water en ik kwam niet verder dan 25. De moed zonk me in de schoenen en ik zag ineens allemaal leeuwen en beren op de weg. Hoe kan ik starten als ik mijn pillen nog niet genomen heb? Ik heb niet genoeg getraind. Ze voorspellen storm. En ga zo maar door. Ik zag het echt niet meer zitten.

Afgelopen zondag was het dus zover. De zwaarste en mooiste wandelmarathon wordt hij genoemd. En dat is denk ik onder gunstige omstandigheden. En die waren er dus niet. Storm Amy raasde afgelopen weekend over het land, het was hoog water en er viel af en toe een flinke bui.

Om 5 uur ging de wekker. Een madopar genomen om op te kunnen starten en de gebruikelijke ochtendmedicatie meegenomen naar het startpunt. Om kwart over 7 startten we de wandeling. Over een zeer winderige stormvloedkering richting Vrouwenpolder waar we het strand op zouden gaan. Daar zag ik heel erg tegenop want op het strand lopen gaat heel moeizaam. En het strand was ook echt verschrikkelijk. Door de storm was het op sommige plekken heel smal en tot 2 keer toe spoelden de golven in mijn schoenen. Op een gegeven moment vroeg mijn dochter of ik niet liever wilde stoppen. Nou erger dan dit bestaat volgens mij niet, dus ik ga door.

En ik ging door! Met kletsnatte sokken maar wel met nieuwe energie. Om kwart voor 5 haalden we de finish. Yes! Ik had het toch maar mooi gedaan. 42 kilometer gelopen in 9,5 uur. Die kan ik mooi van mijn bucketlist afstrepen. Alhoewel……. als ik het onder deze zware omstandigheden gered heb moet het onder gunstige omstandigheden toch zeker lukken.

Dus wie weet volgend jaar nog een keer?

Bekijk hier alle blogs van Derkie Dingemanse