Zelf raak ik met regelmaat enigszins 'ontstemd', ik moet steeds meer moeite doen voor steeds minder stem. En dat bevordert de spraaklust geenszins en het ‘Ik zeg maar niets’ ligt op de loer! "Daarom" – zo schreef ik aan mijn boksmaatjes² – "ongevraagd en vrijblijvend het volgende, ter informatie, overdenking en discussie. En wie weet heb je zelf ook nog tips! Maar niet te lang hoor, want we willen na de training ook nog aan de koffie en de klets(koppen)!"

Onlangs had ik weer spraakles³. Op die dag stond het communiceren in groepen op het menu. Geen kant-en-klare kost, of eenheidsworst. Met vragen als: Waar loop je tegenaan, of kun je tegen aanlopen bij het converseren als je parkinson hebt? Als huiswerk kreeg ik mee: 1) Breng dat verder in kaart. 2) Wat kun je eraan, of tegen doen? (Naast bijvoorbeeld het luid, laag en rustig praten en goed articuleren om je verstaanbaarheid te vergroten). Wat maakt de communicatie prettiger, wat maakt het lastig, of irritant? Wat kun je je gespreksgenoten zeggen en vragen, opdat het communiceren zo lang mogelijk en zo prettig mogelijk haalbaar blijft? Wat zouden zij kunnen vragen? Informeer je je gesprekspartners van tevoren over je parkinson en de invloed daarvan op het spreken? Of laat je het op zijn beloop? ⁴⁾ Zo nee, kun je voor jouw aanpak een soort (communicatie)plan opstellen?

Nog even verder sparren levert op: vind je het prettig dat een ander voor jou invult, als het afmaken van je zin niet wil vlotten? Maakt het je niet uit, of vind je het juist irritant? En zeg je er dan wat van? Of zeg je er iets van als het tempo van de gesprekken te hoog ligt?

Tijdens die sessie kwamen we al tot een aardig opzetje, dat ik thuis uitwerkte op de laptop en we de volgende keer bespraken en aanvulden. Tot nu 1 maal een printje gemaakt voor in de logopediemap, waarin al veel aantekeningen van eerdere waardevolle sessies zitten. Al zít het in de map en stáát het op de schijf, het ìs een lópend document, dat ik immers zo nodig aan kan passen en als ik wil voor kan lezen en/of uit kan delen aan mijn gespreksgenoten. Ook nog schijnbaar ongebruikt in de map, helpt het mij – alleen al door er over te sparren en bewust te zijn – om P. zo veel als kan te beletten de parelglans van de stem (en het converseren) verder naar z’n (paarle)moer te helpen.

P-genoten, komt op voor uw 'stemrecht' en laat uw stem niet zomaar verloren gaan!

Boksmaatjes, andermaal tot boksens en koffie(praat), P-genoten tot blogs!

Voetnoten

1. Dat de P voor Parkinson staat, moge duidelijk zijn. In conferences van Wim Sonneveld stond de P. voor Parel en vóór genoten: Hij sprak zijn gehoor aan met ’Parelgenoten’. Wim S. is niet meer en wat er Parel aan Parkinson is, dat is maar de vraag, evenzo of we van onze parkinson ooit hebben genoten. Hopelijk leert de impact van deze kwaal ons meer genieten van het alledaagse dan dat we ooit eerder hebben gedaan. Misschien toch nog een klein cultivé pareltje?
2. Een eerdere versie schreef ik onlangs aan mijn Heerder Boksmaatjes
3. Lees: ik was op consult bij de logopediste Nieske Zwiers
4. En denk je: ‘laat het maar zitten’ en riskeer en/of accepteer je misschien zelfs een voortijdig sociaal isolement!