Blog: Een kijkje in mijn bubbel
16 oktober 2025
Ik had het er laatst met m’n psycholoog over. Dat ik me vaak, thuis met kaarsjes aan, een theetje erbij, in m’n eigen bubbel, mentaal beter voel dan wanneer ik iets ga doen. Dat ik me minder eenzaam voel als ik alleen ben, dan wanneer ik omringd ben door mensen. Ik begreep zelf niet goed hoe dat kwam. Voor haar klonk het niet zo vreemd. Waarschijnlijk is het ook gewoon super confronterend: mensen zien die 'gewoon' kunnen genieten van een avondje uit.
Hoe graag ik even gewoon 26 wil zijn, kan ik denk ik niet eens in woorden uitleggen. Al is het maar voor even. De gedachte om weer eens te voelen hoe het is om nergens last van te hebben, nergens rekening mee te hoeven houden. Gewoon een avond of een dag zonder zorgen en medicatie op pad gaan.
Ik heb het daar met mijn psycholoog veel over. Het voelt af en toe alsof de wereld doorgaat en ik stilsta. Alsof ziekte op deze leeftijd geen rol speelt bij anderen. En natuurlijk weet ik dat je dat niet altijd aan mensen kunt zien, maar er wordt gewoon niet vaak over gesproken. Iedereen lijkt maar oneindige energie te hebben, met overvolle agenda’s en grote toekomstplannen.
En ik weet ook dat mijn leven niet ophoudt bij parkinson. Dat ik nog van alles wel kan doen en ik middenin mijn verwerkingsproces zit. Maar het voelt wel anders. Het voelt oneerlijk. Ik probeer daar echt mijn weg in te vinden, en ik merk dat dat met ups en downs gaat. Het ene moment voel ik me sterk en denk ik: ik kan dit wel. Het andere moment voel ik me klein en verdrietig, niet wetend hoe ik dit moet doen.
Eén ding weet ik wel: ik wil blijven dromen. En één van die dromen is dat er snel een oplossing komt.