Na het overlijden van mijn ouders ben ik hun oude dia’s gaan digitaliseren. Wat een tijdreis was dat. Daar zag ik mezelf weer: geboren in een rijtjeshuis in een veilige buurt, de eerste jaren in de warme bubbel van thuis. Daarna voorzichtig de wereld in — eerst naar de peuterschool, hand in hand met mijn broer en zus, samen op pad als drieling. Voor het eerst uit de veilige buidel, voor het eerst echt de wereld ontdekken.

De jaren van eenvoud

Onze vakanties speelden zich gewoon in Nederland af. Exotische bestemmingen waren er wel, maar zeker niet voor ons. Wij gingen met het hele gezin achter in de Simca station — zonder gordels, zonder airbags, zonder elektronica — op wereldreis naar de Veluwe. Wat hebben we ons vermaakt met onze fietsjes, zand, bos en familie. Geen groot vakantiehuis, geen jacuzzi of twaalf kamers, maar een eenvoudig houten huisje met twee slaapkamers en een gigantische tuin waar je eindeloos rondjes kon fietsen.

Na die zorgeloze peuterjaren kwam de lagere school. Twintig minuten lopen, weer of geen weer. Geen kiss & ride, geen verkeersregelaars. Buiten spelen na school, fietsen, het Indianendorp ontdekken. En binnen: Lego, Playmobil en simpelweg je steentje bijdragen in huis. Afwassen, tafeldekken, helpen in de groentetuin. Afwasmachines en thuisbezorg-apps bestonden niet. Het was een tijd van overzicht en eenvoud — een tijd waar ik nog vaak met weemoed aan terugdenk.

De wereld wordt groter

Op de middelbare school werd de wereld langzaam internationaler. De binnenlandse vakanties maakten plaats voor Luxemburg en Zweden. Nog steeds zonder wifi of tablets, maar met een walkman en later een draagbaar computerspelletje als luxe. Mijn moeder met de routekaart op schoot, de raampjes open als het warm was — en weken van tevoren al naar het reisbureau om de veerboot te boeken.
Boeken mee, spelletjes mee, fantasie mee. Meer had je niet nodig.

De eerste rit alleen met de bus naar Amsterdam-West was een avontuur op zich. Het liefst zat ik in het achterste deel van de harmonica­bus, en als het druk was zelfs op de draaischijf. Vier jaar vlogen voorbij. Na een tussenjaar vertrok ik naar Wageningen voor mijn studie. Op kamers, bij een ouder echtpaar, voor het eerst echt zelfstandig. School en ik werden nooit goede vrienden, maar ik haalde het wel — zonder mobiele telefoon, zonder internet. Wilde je met iemand praten? Dan ging je naar de telefooncel of schreef je een brief. Romantisch, eigenlijk.

Volwassen worden

Na mijn studie riep de dienstplicht. Twee maanden rijopleiding in Veldhoven en tien maanden Seedorf — een periode die me vormde en die later in mijn loopbaan als directeur waardevolle lessen bleek te bevatten. Daarna begon het echte werkende leven, bij de KLM, ondanks een economisch moeilijke tijd.

De computer deed zijn intrede, gevolgd door de mobiele telefoon. Mijn eerste mobiel — een enorme KPN-klomp — werkte eigenlijk vooral als een soort draagbare huistelefoon. Maar het was het begin van een revolutie: ineens was je overal bereikbaar.

Toen wij later met onze kinderen naar Zuid-Frankrijk reden, konden ze onderweg filmpjes kijken op schermpjes in de hoofdsteunen. En al snel werden verre reizen normaal. Meivakanties naar de zon, zomers naar ons chalet, najaar naar Texel.
De wereld kwam in rap tempo dichterbij — soms zelfs té dichtbij.

De druk van nu

Alles werd sneller. Drukker. Luider.
Schietpartijen live te volgen, elke mening een pushbericht. Oortjes in, schermpjes aan, altijd online. En ik vraag me soms echt af of dat goed is voor de generaties na ons. We lijken vergeten hoe je eenvoudig en puur kunt communiceren. Tegenwoordig voel ik me bijna een buitenbeentje zonder koptelefoon op mijn oren.

Met James op sleeptouw wil ik juist rust. De omgeving zien. Een praatje maken met een wandelaar. De polder ruiken. Het water horen. Gewoon aanwezig zijn, zonder afleiding.
En ik voel de leeftijd, ja. Maar ik voel ook wijsheid en zachtheid groeien.

De volgende generatie

Ik heb de geboorte van het internet en de mobiele wereld bewust meegemaakt. Onze kinderen perfectioneren het. En de generatie na hen zal nog veel intenser leven in die digitale werkelijkheid.

Maar ik hoop — als aanstaande opa — dat ik mijn kleinkind straks mag meenemen op een wandeling zoals het ooit was. Zonder oortjes. Zonder haast. Zonder scherm. Gewoon de wereld zoals die ís. Koeien in de wei. Dartelende schapen. Zwanen die elkaar voorschutters maken voor nieuw leven.

Voor het eerst opa worden — misschien ben ik er nog jong voor. Maar eerlijk gezegd? Na het vaderschap voelt dit als de mooiste eretitel die ik kan krijgen.
En ik zal hem met eer dragen.

Het duurt nog even, maar dat geeft mij de tijd om in de rol te groeien. In het voorjaar komt het nieuwe leven. De volgende generatie. Een nieuw mens dat zijn eigen koers zal gaan varen.

Zoek mooie avonturen
Volg je dromen en geniet
Kus de maan, wees verwonderd
Over wat je in de sterren ziet
Maak dansjes in de regen
Verspreid geluk en lach
Vang zonnestralen tussen wolken
En vier een feestje, elke dag