Berichten over Blog: denken en emotie

“Volgens mij zou omgaan met verandering tot kunst verheven moeten worden” zeg ik tegen Souff. Misschien kans op subsidie? Hihi. We zitten aan het ontbijt en kijken terug op de voorgaande twee maanden. Er is nogal wat gebeurd. Ik heb weer het nodige ingeleverd.

“Daar heb ik toch geen verstand van! Maar het lijkt me wel spannend”. Zo reageerde een vriend toen ik hem vroeg of hij zin had om met mij een cursus aan parkinsonpatiënten te geven. De cursus is ontwikkeld door de Parkinson Vereniging en ik had ‘m al een keer eerder gegeven. Dus met de inhoud zat het wel goed.

"Het gedicht Downhill heeft vele strofen" is een antwoord dat ik regelmatig geef als iemand vraagt hoe het met me gaat. Meestal wordt dat cryptisch genoeg gevonden zodat er geen verdere vragen worden gesteld. Ik vraag dan vervolgens aan de ander hoe het leven hem of haar behandelt. Het gevolg is bekend. De aandacht is van mij afgeleid en ik hoef niet omstandig uit te leggen wat downhill voor mij betekent.

“Je wordt er niet aardiger op”, kreeg ik onlangs naar mijn hoofd. Hoezo, vroeg ik. “Prikkelbaar, je bent sneller geïrriteerd dan voorheen of misschien is geagiteerd een betere aanduiding”. Nou, daar kon ik het mee doen. Natuurlijk kwam bij mij de vraag op of dat zo is. Dat ik zo over kom is één, maar ervaar ik dat ook zelf? Iets wat me al een poosje eerder was opgevallen betreft het steeds gevoeliger worden voor geluid. Ik voel me net een lege kerk, waarin alles rondzingt met een fikse echo. De dagelijkse geluiden van een stad komen in crescendo binnen. Geanimeerde en levendige discussies mijd ik. Mensen met een luide stem blazen me ronduit op.

Hoe begin je je eerste blog over het hebben van de ziekte van Parkinson? Een pakkende titel is al een goed begin, vind ik zelf.

Als het zo uitkomt, dan kook ik. ‘Wie gaat er vandaag achter de vuren?’, noemen we dat. Ik ben niet van de ‘haute cuisine’, maar voor de doordeweekse pot draai ik mijn hand niet om. Als je kunt lezen, dan kun je ook koken.

‘Ik zou wel willen weten hoe dat zit…’, zeg ik tegen de psycholoog met wie ik sinds het najaar van 2020 weer in gesprek ben, ‘…hoe het komt dat het aantal pilletjes dat ik slik, lang niet alles zegt over hoe het met me gaat’.

Parkinson heeft me er van bewust gemaakt, hoe gevoelig ik ben voor wat anderen er wel niet van zullen vinden. 

16 maart 2022 was een grote dag voor mij. Toen werden er twee pallets vol ‘Ommetjes door het parkinsonbrein’ voor mijn deur afgeleverd. Als teken van grote dank vindt dit boek komende 28 maart allereerst haar weg naar de mensen zonder wie dit boek er nooit had gelegen.