Berichten over Blog: denken en emotie

Het is alweer bijna eind maart. Wat gaat de tijd toch snel.
De weken vliegen voorbij.
Het lijkt alsof het leven als los zand door onze handen stroomt.
Opschieten, rennen, haasten. Geen tijd te verliezen.
"Kan ik met je afspreken?" "Nee helaas. Voorlopig heb ik geen tijd. Maar ik zal kijken of ik tijd voor je kan vinden."

In juli 2022 kreeg Tineke Vollebregt de diagnose parkinson. Omdat ze ondanks de medicatie veel nieuwe klachten kreeg, werden in de daarop volgende periode allerlei onderzoeken gedaan: hartonderzoek, een nekscan, bloedwaarde-testen, zenuwbanen. Op 21 november 2023 kreeg Tineke een PET-scan vanwege het vermoeden van MSA. Onderstaand verslag schreef Tineke op 25 november.

31 januari jl. was de dag van ons eerste lustrum: immers vijf jaar de diagnose parkinson. Tijd dus voor een etentje? En zeker voor een evaluerend, of mijmerend epistel. Maar dat vlot nog niet zo. De tijd gaat zo snel en ik zo traag. Ik moet er toch nog eens op m’n gemak¹ voor gaan zitten. In afwachting daarvan en voor ’t gemak een greep uit de oude 'bloggendoos’. Dat leverde de onderstaande fragmenten op uit een onderschepte tweet – eh sorry - een post van drs. P. zelve, gericht aan enkele maten van het 'Genootschap Van Zenuwslopers'. Hij zet daarin vol leedvermaak de parkinsonpatiënt, in dit geval ondergetekende, te kakken.

Deze blogpost is de derde uit een serie blogposts van Tineke Vollebregt over het verloop van haar ziekte: MSA (multipele systeem atrofie). Onderstaand verslag schreef Tineke op 7 oktober 2023, ruim een jaar na de initiële diagnose: parkinson.

Laatst was ik bij de audiciën om mijn gehoorapparaten in orde te laten maken. Aan de tafel zat een oudere dame. De tafel en stoelen waren wit en daardoor vielen de bonte kleuren van haar jas extra op. Haar bril had eveneens een kleurrijk montuur. Paarse laarsjes maakten het plaatje compleet.
Het gesprek tussen de audiciën en deze dame verliep niet zo goed. Net zo fel als de kleuren van haar outfit waren.

Er zijn veel dingen die ik niet meer kan. En toch ook weer wel. Het is maar hoe je het bekijkt. Ondanks alles heb ik toch een weg gevonden om positief te blijven.

Deze blogpost is de tweede uit een serie blogposts van Tineke Vollebregt over het verloop van haar ziekte: MSA (multipele systeem atrofie). Onderstaand verslag schreef Tineke op 12 september 2023, ongeveer een jaar na de initiële diagnose: parkinson.

December vorig jaar heeft de neuroloog de dosering van de Pramipexol verhoogd van 1,05 mg naar 1,57 mg. Ik had nog een doosje van 0,26 mg liggen en deze moest ik dan gebruiken om geleidelijk op te hogen tot die 1,57 mg. Zo gezegd, zo gedaan. Geen probleem zou je denken.

Ik heb al vaker verteld over mijn passie voor dans en mijn heilige overtuiging dat dansen mij heeft geholpen om na 16 jaar parkinson nog op mijn benen te kunnen staan. Ik heb al een aantal keren meegedanst in de voorstellingen van RediscoverMe, maar nu ga ik zowaar dansen in een voorstelling, die in verschillende theaters te zien zal zijn.